صرع سگ: راهنمای جامع تشخیص و درمان

مقدمه ای بر صرع در سگ ها

صرع بیماری است که نه تنها در انسان، بلکه در حیوانات خانگی ما، به ویژه سگ ها نیز رخ می دهد. این یک اختلال عصبی است که با تشنج های مکرر ناشی از نقص موقت سلول های مغزی مشخص می شود. این یک بیماری پیچیده است که نیاز به تشخیص دقیق و درمان مناسب دارد تا اطمینان حاصل شود که سگ های مبتلا زندگی خوب و سالمی دارند.

(C) https://www.thekennelclub.org.uk/health-and-dog-care/health/health-and-care/az-of-health-and-care-issues/epilepsy/

صرع در سگ: تعریف و فراوانی

صرع سگ که به عنوان صرع نیز شناخته می شود، یکی از شایع ترین بیماری های عصبی است که تقریباً 2٪ از کل سگ ها را مبتلا می کند. این بیماری می تواند در هر سنی از توله سگ ها گرفته تا افراد مسن بروز کند.

صرع سگ یک اختلال عملکرد مغزی است که تعادل بین بار الکتریکی و تخلیه در سلول های عصبی را مختل می کند. این منجر به تکانه های الکتریکی کنترل نشده ای می شود که باعث می شود مغز به این فعالیت اضافی با تشنج صرع پاسخ دهد. این حملات می توانند از نظر شدت متفاوت باشند و در بیشتر موارد به خودی خود پایان می یابند.

انواع و علائم صرع

تشنج‌های صرع را می‌توان بر اساس منشأ به دو گروه اصلی تقسیم کرد: صرع جزئی یا کانونی و صرع عمومی.

صرع جزئی یا کانونی در سگ ها

صرع نسبی یا کانونی سگ نوعی صرع سگ است که با تشنج هایی مشخص می شود که در ناحیه خاصی از مغز شروع می شود و ناحیه خاصی از بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. بر خلاف صرع عمومی در سگ ها، که در آن تشنج هر دو نیمکره مغز را تحت تاثیر قرار می دهد، تشنج در صرع کانونی به بخش خاصی از مغز محدود می شود.

تشنج های جزئی بسته به ناحیه آسیب دیده مغز می توانند علائم مختلفی داشته باشند. اینها ممکن است شامل علائم حرکتی (مانند حرکات تکان دهنده یک قسمت خاص بدن)، علائم حسی (مانند تغییر در حس بینایی، شنوایی یا بویایی)، علائم خودمختار (مانند ضربان قلب یا تعریق)، یا علائم روانی (مانند اضطراب یا سرخوشی). در برخی موارد، این تشنج ها همچنین می تواند منجر به تغییرات رفتاری پیچیده شود، از جمله رفتارهای به اصطلاح خودکار که در آن فرد مبتلا حرکات تکراری و کنترل نشده انجام می دهد.

دو نوع اصلی تشنج جزئی وجود دارد: ساده و پیچیده. در تشنج های کانونی ساده، هوشیاری حفظ می شود، در حالی که در تشنج های کانونی پیچیده، هوشیاری مختل می شود یا از دست می رود. در برخی موارد، تشنج های کانونی می توانند به طور ثانویه عمومیت پیدا کنند، به این معنی که از ناحیه خاصی از مغز به کل مغز سرایت کرده و به یک تشنج عمومی تبدیل می شوند.

علت دقیق صرع کانونی در سگ ها اغلب ناشناخته است، اما عوامل زیادی وجود دارد که می تواند در ایجاد این بیماری نقش داشته باشد، از جمله عوامل ژنتیکی، آسیب مغزی، سکته مغزی، تومورها و عفونت های سیستم عصبی مرکزی.

تشخیص صرع کانونی سگ می تواند چالش برانگیز باشد زیرا علائم بسیار متغیر هستند و تشخیص آن از سایر اختلالات عصبی دشوار است. تشخیص معمولاً بر اساس شرح حال دقیق، معاینات عصبی و تکنیک های تصویربرداری مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT) است.

درمان صرع کانونی در سگ ها در درجه اول با هدف کاهش دفعات و شدت تشنج و بهبود کیفیت زندگی بیمار است. این را می توان از طریق دارو، جراحی، تنظیم رژیم غذایی یا تغییر رفتار به دست آورد.

مهم است که تاکید شود که پیش آگهی برای افراد مبتلا به صرع کانونی بسته به علت و شدت بیماری می تواند بسیار متفاوت باشد. با این حال، با درمان و حمایت مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری می توانند زندگی کامل و پرباری داشته باشند.

صرع عمومی

صرع عمومی سگ نوعی صرع است که هر دو نیمکره مغز را درگیر می کند و کل بدن حیوان را تحت تاثیر قرار می دهد. به خصوص در سگ ها شایع است و حدود 80 درصد موارد را تشکیل می دهد.

تشنج های عمومی به زیر دسته های مختلفی تقسیم می شوند که تشنج تونیک (از تن = تنش) شکل غالب در سگ ها است. این تشنج را می توان به سه مرحله تقسیم کرد:

1. فاز پرودرومال: این مرحله که می تواند ساعت ها یا حتی چند روز قبل از تشنج واقعی رخ دهد، با تغییرات رفتاری مشخص می شود که ممکن است نشان دهنده یک تشنج قریب الوقوع باشد. سگ ممکن است بی قرار، مضطرب یا چسبیده باشد.
2. مرحله ایکتال: تشنج واقعی در این مرحله رخ می دهد. در طول تشنج تونیک، سگ یخ می زند، می افتد و ممکن است هوشیاری خود را از دست بدهد. حرکات سفت اندام ممکن است رخ دهد که اغلب با ترشح بیش از حد بزاق، ادرار و مدفوع همراه است. این مرحله معمولا بین چند ثانیه تا چند دقیقه طول می کشد.
3. فاز پستکتال: این مرحله بعد از تشنج است. سگ ممکن است گیج و سردرگم باشد و ممکن است اختلال بینایی موقت داشته باشد. بهبودی می تواند از چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشد.

صرع در سگ - یک مثال - نه برای روح های حساس!

توجه به این نکته ضروری است که صاحب حیوان در هنگام تشنج باید آرامش خود را حفظ کند و تا حد امکان به سگ فضایی بدهد تا آسیب نبیند. رسیدن به دهان سگ در هنگام تشنج توصیه نمی شود زیرا هم برای سگ و هم برای صاحب آن خطرناک است.

تشخیص صرع عمومی در سگ ها معمولاً با حذف سایر علل تشنج مانند اختلالات متابولیک، عفونت ها یا تومورها انجام می شود. علت دقیق صرع عمومی اغلب ناشناخته است، اما تصور می‌شود که هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل محیطی نقش دارند.

درمان صرع عمومی در سگ ها عمدتاً شامل کاهش دفعات و شدت تشنج است. این شامل داروهایی مانند ضد تشنج ها و بنزودیازپین ها، رژیم غذایی تنظیم شده و مدیریت استرس است. نظارت منظم و تنظیم درمان برای دستیابی به نتایج مطلوب و به حداقل رساندن عوارض جانبی مهم است.

به طور خلاصه، صرع عمومی در سگ ها یک بیماری جدی اما قابل درمان است. با تشخیص دقیق و درمان مناسب، سگ های مبتلا می توانند زندگی عادی و شادی داشته باشند.

تشخیص صرع در سگ

تشخیص صرع در سگ ها می تواند چالش برانگیز باشد زیرا علائم متفاوت است و باید از سایر بیماری های عصبی و غیر عصبی افتراق داده شود. هیچ آزمایش خاصی وجود ندارد که به تشخیص قطعی صرع در سگ‌ها اجازه دهد، بنابراین تشخیص به شرح حال دقیق، معاینات بالینی و روش‌های خروج بستگی دارد.

در طول تاریخ، دامپزشک از مالک در مورد علائم خاص، فراوانی و طول مدت آنها و همچنین عوامل محرک احتمالی سؤال می کند. مهم است که مالک تا حد امکان دقیق نوع تشنج، رفتار سگ قبل، حین و بعد از تشنج و هرگونه تغییر در وضعیت یا رفتار عمومی سگ را شرح دهد.

معاینه بالینی شامل بررسی سلامت عمومی و معاینه عصبی است. دامپزشک سگ را از نظر علائم بیماری زمینه ای که می تواند باعث تشنج شود، از جمله عفونت، مسمومیت، اختلالات متابولیک یا تومورها بررسی می کند.

علاوه بر این، آزمایش‌های تشخیصی مختلفی ممکن است برای رد سایر علل تشنج و شناسایی علائم احتمالی مرتبط انجام شود. اینها شامل آزمایش خون، آزمایش ادرار، اشعه ایکس، اسکن اولتراسوند و آزمایش‌های تخصصی‌تر مانند الکتروانسفالوگرافی (EEG) یا آزمایش‌های تصویربرداری مانند تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT) است. در برخی موارد، معاینه CSF (معاینه مایع مغزی نخاعی) ممکن است ضروری باشد.

در سگ هایی که هیچ دلیل دیگری برای تشنج در آنها یافت نمی شود، ممکن است تشخیص صرع ایدیوپاتیک یا اولیه داده شود. این یک شکل ژنتیکی صرع در سگ ها است که در نژادهای خاصی شایع تر است و معمولا بین یک تا پنج سالگی شروع می شود.

توجه به این نکته ضروری است که تشخیص صرع سگ نیاز به معاینه دقیق و اغلب وقت گیر دارد. تنها یک رویداد صرعی لزوماً به این معنی نیست که سگ مبتلا به صرع است. در عوض، تشخیص معمولاً زمانی انجام می‌شود که سگ به فاصله حداقل 24 ساعت چندین تشنج غیرقابل تحریک داشته باشد.

پیش آگهی سگ های مبتلا به صرع می تواند متفاوت باشد و به عواملی مانند شدت و دفعات تشنج، سن سگ در شروع بیماری، وجود سایر مشکلات سلامتی و پاسخ به درمان بستگی دارد.

درمان صرع در سگ ها

هدف درمان صرع سگ کاهش دفعات و شدت تشنج و بهبود کیفیت زندگی سگ در عین به حداقل رساندن عوارض جانبی است. درمان خاص ممکن است بسته به شرایط فردی سگ، از جمله نوع صرع در سگ، فراوانی و شدت تشنج، سن و سلامت عمومی سگ و وجود بیماری های دیگر متفاوت باشد.

1. داروهای ضد صرع (AEDs): اینها پایه های اصلی درمان هستند و شامل داروهایی مانند فنوباربیتال، پریمیدون، بروماید پتاسیم، لوتیراستام و ایمپیتوئین می شوند. انتخاب مناسب ترین دارو به عوامل مختلفی از جمله نوع و شدت تشنج، نژاد سگ، سن و سلامت عمومی بستگی دارد. توجه به این نکته ضروری است که تجویز این داروها نیازمند نظارت منظم بر شمارش خون و تنظیم دوز برای اطمینان از اثربخشی مطلوب و به حداقل رساندن عوارض جانبی است.
2. تغییرات مدیریت و شیوه زندگی: در برخی موارد، تنظیم محیط و سبک زندگی سگ می تواند به جلوگیری از تشنج یا کاهش شدت آن کمک کند. این شامل اجتناب از محرک های شناخته شده، حفظ یک روال منظم، خوردن یک رژیم غذایی متعادل و ورزش کافی است.
3. رژیم درمانی: شواهدی وجود دارد که نشان می دهد رژیم های غذایی خاص، به ویژه رژیم کتوژنیک، ممکن است به کاهش تشنج در برخی سگ ها کمک کند. با این حال، تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است و چنین رژیمی فقط باید زیر نظر دامپزشک یا متخصص تغذیه دام اجرا شود.
4. جراحی و درمان عصبی: مداخله جراحی ممکن است در سگ‌های مبتلا به صرع کانونی در نظر گرفته شود که به دارو پاسخ نمی‌دهند و تغییرات ساختاری مغزی واضحی دارند. روش دیگر، درمان‌های تعدیل‌کننده عصبی مانند تحریک عصب واگ (VNS) یا تحریک عمقی مغز (DBS) ممکن است در برخی موارد مفید باشد، اگرچه این امر نادر است.

تاکید بر این نکته مهم است که درمان صرع در سگ ها نیازمند تعهد طولانی مدت است و هدف درمان معمولاً از بین بردن کامل تشنج نیست، بلکه کاهش فراوانی و شدت آن است. همچنین درک این نکته مهم است که اگرچه درمان معمولاً می‌تواند بهبود قابل توجهی ایجاد کند، اما همیشه موفقیت‌آمیز نیست و در برخی موارد، علی‌رغم درمان بهینه، ممکن است تشنج‌های شدید و تهدیدکننده زندگی رخ دهد.

داروهای ضد صرع (AEDs) در درمان صرع در سگ ها

داروهای ضد صرع (AEDs) سنگ بنای درمان صرع در سگ ها هستند. وظیفه اصلی آنها کاهش دفعات و شدت تشنج بدون ایجاد عوارض جانبی ناخواسته است. در زیر برخی از رایج ترین AED ها و ویژگی های آنها آورده شده است:

1. فنوباربیتال: این دارو برای مدت طولانی متداول ترین داروی مصرفی در درمان صرع در سگ ها بوده است. این دارو با کاهش فعالیت سلول های عصبی در مغز عمل می کند و در نتیجه از توسعه و گسترش تشنج جلوگیری می کند. در حالی که فنوباربیتال به طور کلی به خوبی تحمل می شود، عوارض جانبی مانند افزایش تشنگی و گرسنگی، افزایش وزن، تغییرات رفتاری و آسیب کبدی ممکن است رخ دهد. بنابراین نظارت منظم بر مقادیر خون و تنظیم دوز ضروری است.
2. پریمیدون: پریمیدون یکی دیگر از AED های سنتی است که در سگ ها استفاده می شود. در بدن به فنوباربیتال و فنیل اتیل مالون آمید متابولیزه می شود که هر دو دارای اثرات ضد تشنج هستند. عوارض جانبی مشابه فنوباربیتال است.
3. بروماید پتاسیم: پتاسیم بروماید اغلب به عنوان درمان کمکی در سگ هایی که به تنهایی به فنوباربیتال پاسخ کافی نمی دهند استفاده می شود. همچنین ممکن است به عنوان درمان خط اول در سگ هایی که فنوباربیتال برای آنها منع مصرف دارد استفاده شود. شایع ترین عوارض جانبی افزایش تشنگی و ادرار، شکایات گوارشی و تغییرات رفتاری است.
4. Levetiracetam: Levetiracetam یک AED جدیدتر است که به طور فزاینده ای در سگ ها محبوب می شود. مشخصات اثربخشی متفاوتی نسبت به AED های سنتی دارد و به نظر می رسد که به خوبی تحمل می شود و عوارض جانبی شدید کمتری دارد. با این حال، باید به دفعات بیشتری تجویز شود (معمولاً سه بار در روز)، که ممکن است انطباق را دشوار کند.
5. ایمپیتوئین: ایمپیتوئین یک داروی نسبتاً جدید است که به طور خاص برای درمان صرع ایدیوپاتیک در سگ ها طراحی شده است. این ماده با کاهش ترشح گلوتامات در مغز، ماده ای که در ایجاد تشنج نقش دارد، عمل می کند. به نظر می رسد ایمپیتوئین به خوبی تحمل می شود و خطر عوارض جانبی جدی کم دارد.

هنگام انتخاب AED، عوامل متعددی باید در نظر گرفته شود، از جمله نوع و شدت تشنج، نژاد و سن سگ، سلامت عمومی و وجود بیماری های همراه. همکاری نزدیک بین صاحب حیوان خانگی و دامپزشک برای ایجاد بهترین پروتکل درمانی ممکن و به حداکثر رساندن کیفیت زندگی سگ بسیار مهم است.

تغییرات مدیریت و شیوه زندگی برای صرع سگ

مدیریت صرع سگ نه تنها شامل درمان دارویی، بلکه مجموعه ای از تغییرات سبک زندگی و اقدامات حمایتی است که می تواند به کاهش تشنج و بهبود کیفیت زندگی سگ کمک کند.

1. استرس را به حداقل برسانید: استرس می تواند محرک تشنج های صرع در سگ ها باشد. بنابراین مهم است تا حد امکان از موقعیت های استرس زا دوری کنید. این ممکن است شامل حفظ یک روال منظم، برخورد ملایم، اجتناب از صداهای بلند و هیجان بیش از حد، و فراهم کردن یک مکان آرام و امن برای عقب نشینی سگ باشد.

2. رژیم غذایی و تغذیه: برخی از سگ ها ممکن است از رژیم غذایی خاصی با هدف کاهش دفعات تشنج بهره مند شوند. این ممکن است شامل پیروی از یک رژیم غذایی پرچرب و کم کربوهیدرات (شبیه به رژیم کتوژنیک مورد استفاده در افراد مبتلا به صرع)، مکمل کردن با برخی مواد مغذی مانند تورین و اسیدهای چرب امگا 3، یا اجتناب از غذاهای شناخته شده به عنوان محرک تشنج باشد. . با این حال، چنین رژیمی فقط باید تحت راهنمایی یک دامپزشک باتجربه معرفی شود.

3. ورزش منظم: فعالیت بدنی منظم می تواند به سلامت و رفاه کلی سگ کمک کند و به کاهش تشنج کمک کند. با این حال، ورزش باید متوسط ​​باشد و نباید منجر به گرمازدگی یا خستگی مفرط شود، زیرا می تواند منجر به تشنج شود.

4. نظارت و مستندسازی: نظارت و مستندسازی منظم تشنج ها می تواند به شناخت الگوها و شناسایی محرک های احتمالی کمک کند. این ممکن است شامل نگه‌داشتن دفترچه‌ی تشنج، ثبت تاریخ، زمان، مدت و ویژگی‌های هر تشنج، و همچنین محرک‌ها و تغییرات احتمالی در محیط یا رفتار سگ قبل از تشنج باشد.

5. بررسی های منظم دامپزشکی: نظارت منظم دامپزشکی برای مدیریت صرع در سگ ها بسیار مهم است. این امر امکان تشخیص و درمان زودهنگام عوارض جانبی دارو و سایر مشکلات سلامتی را که ممکن است تشنج را بدتر کند، می دهد. علاوه بر این، آزمایش خون منظم می تواند به نظارت بر اثربخشی دارو و تنظیم دوز در صورت لزوم کمک کند.

مهم است که تأکید شود که هر سگ فردی است و آنچه برای یک سگ کار می کند ممکن است برای سگ دیگر جواب ندهد. بنابراین، همکاری نزدیک با یک دامپزشک با تجربه برای ایجاد بهترین پروتکل مدیریتی و درمانی برای هر سگ فردی بسیار مهم است.

رژیم درمانی برای صرع در سگ ها

رژیم غذایی ممکن است نقش مهمی در کنترل صرع سگ داشته باشد، اگرچه تحقیقات بیشتری برای درک مکانیسم های دقیق و ترکیب بهینه رژیم غذایی مورد نیاز است. ایده رژیم درمانی مبتنی بر این مفهوم است که برخی مواد مغذی و ترکیبات رژیم غذایی می توانند بر مغز تأثیر بگذارند و دفعات و شدت تشنج را کاهش دهند.

1. رژیم کتوژنیک: مشابه انسان هایی که از رژیم غذایی کتوژنیک برای درمان صرع که کنترل آن دشوار است استفاده می کنند، چنین رژیمی در سگ ها نیز می تواند مفید باشد. رژیم کتوژنیک یک رژیم غذایی بسیار پرچرب و کم کربوهیدرات است که باعث می شود بدن به جای تکیه بر گلوکز از کتون ها برای انرژی استفاده کند. تصور می‌شود که این تغییر در متابولیسم اثر تثبیت‌کننده‌ای بر نورون‌های مغز دارد و دفعات تشنج را کاهش می‌دهد. البته باید توجه داشت که چنین رژیمی باید به شدت رعایت شود و تحت نظارت دامپزشکی معرفی شود، در غیر این صورت ممکن است اثرات منفی بالقوه ای بر سلامت سگ داشته باشد.

2. مواد مغذی اضافی: برخی مطالعات نشان داده اند که افزودن برخی مواد مغذی به رژیم غذایی سگ به طور بالقوه می تواند مفید باشد. به عنوان مثال، پیشنهاد شده است که تورین، اسید آمینه ای که در غلظت های بالایی در مغز یافت می شود، ممکن است دارای خواص محافظت کننده عصبی باشد و ممکن است به جلوگیری از تشنج کمک کند. به همین ترتیب، اسیدهای چرب امگا 3 که به دلیل خواص ضد التهابی خود شناخته می شوند، ممکن است در کنترل صرع مفید باشند.

3. اجتناب از محرک ها: برای برخی از سگ ها، اجتناب از برخی غذاها یا مواد افزودنی که می توانند به عنوان محرک برای تشنج عمل کنند، ممکن است مفید باشد. چنین محرک‌هایی می‌توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند و اغلب شناسایی آنها دشوار است، اما نمونه‌های رایج می‌تواند شامل پروتئین‌های خاص، رنگ‌های مصنوعی یا مواد نگهدارنده باشد.

رژیم درمانی یک رویکرد امیدوارکننده برای درمان صرع در سگ است، اما هرگز نباید جایگزینی برای درمان دارویی در نظر گرفته شود، مگر اینکه به طور خاص توسط دامپزشک توصیه شود. یک رژیم غذایی متعادل و غنی از مواد مغذی همیشه برای سلامت و رفاه کلی سگ مهم است و می تواند به مدیریت کلی سگ های مبتلا به صرع کمک کند.

جراحی و درمان عصبی در سگ های مبتلا به صرع

جراحی و درمان عصبی تعدیل‌کننده استراتژی‌های درمانی بالقوه برای سگ‌های مبتلا به صرع، به‌ویژه سگ‌هایی که به درمان‌های دارویی مرسوم پاسخ نمی‌دهند، نشان می‌دهند. با این حال، این گزینه های درمانی پیچیده و همراه با خطرات و عوارض جانبی بالقوه هستند، بنابراین درک کامل این روش های درمانی ضروری است.

1. جراحی: برداشتن کانون تشنج با جراحی ممکن است گزینه ای برای درمان صرع در سگ ها در موارد خاص باشد. این فرض را بر این می‌گذارد که تمرکز تشنج محدود به یک ناحیه کاملاً تعریف شده و قابل دسترس از مغز است که می‌تواند بدون تأثیر قابل توجهی بر عملکرد طبیعی مغز برداشته شود. روش های جراحی مورد استفاده برای درمان صرع شامل لوبکتومی است که در آن بخشی از لوب مغز برداشته می شود و نیمکره عملکردی که در آن یک نیمکره مغز غیرفعال می شود. این روش‌ها از نظر فنی سخت هستند و به تخصص تخصصی در جراحی مغز و اعصاب دامپزشکی نیاز دارند.

2. درمان عصبی: تعدیل عصبی شامل مجموعه‌ای از تکنیک‌ها است که بر فعالیت الکتریکی در مغز برای کاهش دفعات تشنج تأثیر می‌گذارد. یکی از روش‌های درمان عصبی، تحریک عصب واگ (VNS) است که شامل کاشت دستگاهی است که سیگنال‌های الکتریکی را به طور منظم به عصب واگ ارسال می‌کند. تصور می شود که این تحریک با تأثیر بر سیگنال دهی در مغز، فعالیت تشنج را کاهش می دهد. VNS به طور گسترده در افراد مبتلا به صرع سخت استفاده می شود و شواهدی وجود دارد که نشان می دهد ممکن است در سگ ها نیز موثر باشد. سایر اشکال درمان تعدیل کننده عصبی، مانند تحریک عمیق مغز یا تحریک عصبی پاسخگو، در حال حاضر در سگ ها در حال تحقیق هستند.

هر دو رویکرد، جراحی و درمان عصبی، نیازمند سنجش دقیق مزایای بالقوه در برابر خطرات و عوارض جانبی هستند. علاوه بر این، آنها برای همه سگ ها مناسب نیستند و فقط باید تحت راهنمایی یک متخصص مغز و اعصاب دامپزشکی در نظر گرفته شوند. در هر صورت هدف اصلی باید به حداکثر رساندن کیفیت زندگی سگ و به حداقل رساندن استرس روی سگ و صاحبش باشد.

بدون نیاز به درمان برای صرع در سگ

شرایطی وجود دارد که در آن درمان صرع در سگ ها کاملا ضروری نیست. تصمیم برای شروع درمان باید بر اساس ارزیابی کامل هر حیوان و شرایط خاص باشد. معیارهای زیر ممکن است برای تعیین اینکه آیا درمان ضروری است یا خیر در نظر گرفته شود:

1. فراوانی و شدت تشنج: همه سگ های مبتلا به تشنج صرع به درمان دارویی طولانی مدت نیاز ندارند. اگر حملات به ندرت اتفاق بیفتند (مثلاً کمتر از یک بار در ماه) و خفیف باشند، ممکن است اجتناب از درمان دارویی برای سگ کمتر آزاردهنده باشد.

2. علت صرع: گاهی اوقات می توان علت زمینه ای صرع را درمان کرد و نیاز به درمان طولانی مدت ضد صرع را از بین می برد. به عنوان مثال، در صرع ناشی از توده مغزی مانند تومور، برداشتن توده با جراحی می تواند تشنج را متوقف کند.

3. وضعیت سلامتی و سن سگ: برای سگ های مسن یا سگ هایی با سایر مشکلات جدی سلامتی، در صورتی که عوارض جانبی بالقوه دارو به طور قابل توجهی بر سلامت سگ تأثیر بگذارد، ممکن است تصمیم بر ضد درمان ضد صرع گرفته شود.

4. کیفیت زندگی سگ و صاحب: تصمیم موافق یا مخالف درمان باید همیشه بر اساس در نظر گرفتن مزایا و خطرات بالقوه، از جمله تأثیر بر کیفیت زندگی سگ و مالک باشد. برای سگ‌های مبتلا به صرع خفیف که بر فعالیت‌های روزانه‌شان تأثیری نمی‌گذارد، درمان قبلی ممکن است ضروری باشد.

به طور کلی، تصمیم برای شروع درمان برای سگ مبتلا به صرع پیچیده است و نیاز به بررسی دقیق دارد. این تصمیم را با مشورت یک دامپزشک بگیرید

صرع مقاوم به درمان در برخی از نژادهای سگ

صرع مقاوم سگ که به عنوان صرع مقاوم نیز شناخته می شود، وضعیتی است که در آن سگ به داروهای رایج ضد صرع پاسخ نمی دهد. این می تواند یک مشکل مهم برای سگ های آسیب دیده و صاحبان آنها باشد زیرا می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی سگ تأثیر بگذارد و درمان را دشوار کند. برخی از نژادهای سگ بیشتر مستعد ابتلا به صرع مقاوم هستند، اگرچه دلایل دقیق آن هنوز به طور کامل شناخته نشده است.

1. بلژیکی شپرد: مطالعات نشان داده است که چوپان بلژیکی ممکن است شیوع صرع مقاوم به درمان داشته باشد. تصور می شود که این به دلیل استعداد ژنتیکی باشد، اگرچه عوامل ژنتیکی دقیقی که بر این نژاد تأثیر می گذارد هنوز شناسایی نشده است.

2. Border Collie: Border Collie همچنین ممکن است احتمال بیشتری برای ابتلا به صرع مقاوم داشته باشد. این می تواند به این دلیل باشد که برخی از خطوط تولید مثل در داخل نژاد بیشتر مستعد ابتلا به صرع مقاوم هستند.

3. شپرد استرالیایی: شیوع بیشتری از صرع مقاوم به درمان نیز در این نژاد مشاهده شده است.

4. لابرادور رتریور: لابرادور رتریورها همچنین می توانند به صرع مقاوم به درمان مبتلا شوند.

توجه به این نکته ضروری است که صرع مقاوم در سگ ها به این نژادها محدود نمی شود و در هر نژادی ممکن است رخ دهد. علاوه بر این، شیوع صرع مقاوم در برابر یک نژاد بسته به عوامل مختلفی از جمله خط تولید مثل خاص و خصوصیات ژنتیکی فردی سگ متفاوت است. آزمایش ژنتیکی جامع می تواند به درک بهتر خطر صرع مقاوم در سگ خاص کمک کند.

همچنین توجه به این نکته مهم است که "نسوز" به این معنی نیست که صرع سگ قابل درمان نیست. در عوض، به این معنی است که روش های درمانی سنتی ممکن است به اندازه کافی موثر نباشند و ممکن است رویکردهای درمانی جایگزین یا اضافی لازم باشد.

سوالات متداول در مورد صرع در سگ ها

چه زمانی بهتر است سگ مبتلا به صرع را رها کنیم؟

تصمیم گیری برای معدوم کردن سگ مبتلا به صرع یک ​​تصمیم بسیار دشوار و شخصی است که باید با همکاری نزدیک با دامپزشک گرفته شود. این امر به عوامل مختلفی از جمله شدت و دفعات تشنج، سلامت عمومی سگ، کیفیت زندگی سگ و توانایی صاحب سگ در برآوردن نیازهای پزشکی سگ بستگی دارد.

یک سگ ممکن است نیاز داشته باشد که معدوم شود اگر:

1. تشنج ها با وجود درمان دارویی مناسب کنترل نشده باقی می مانند و سگ از تشنج های شدید و مکرر رنج می برد که به طور قابل توجهی کیفیت زندگی او را تحت تاثیر قرار می دهد.
2. سگ از یک بیماری همراه جدی یا عوارض مربوط به صرع رنج می برد که به طور قابل توجهی کیفیت زندگی او را تحت تاثیر قرار می دهد و نمی توان آن را به طور موثر درمان کرد.
3. سگ رفتار یا سلامت عمومی به شدت مختل می شود که به طور قابل توجهی کیفیت زندگی او را تحت تاثیر قرار می دهد و نمی توان آن را به طور موثر درمان کرد.

با این حال، تاکید بر این نکته ضروری است که این تصمیم همیشه باید بر اساس مورد و شرایط فردی سگ و صاحب آن گرفته شود. هدف همیشه باید به حداکثر رساندن رفاه سگ و به حداقل رساندن رنج او باشد.

خلاصه

صرع سگ یک اختلال عصبی است که با تشنج های مکرر مشخص می شود. صرع عمومی و جزئی (یا کانونی) می تواند در سگ ها رخ دهد. صرع عمومی کل مغز را تحت تاثیر قرار می دهد، در حالی که صرع جزئی در سگ ها به مناطق خاصی محدود می شود.

تشخیص صرع در سگ ها معمولاً از طریق شرح حال دقیق، معاینه بالینی و آزمایش های تشخیصی خاص مانند EEG و MRI انجام می شود. مهم است که سایر علل تشنج مانند اختلالات متابولیک یا تومور را رد کنید.

درمان صرع سگ می تواند پیچیده باشد و اغلب به یک رویکرد چندوجهی نیاز دارد. داروهای ضد صرع (AEDs) اساس درمان هستند. AED های رایج شامل فنوباربیتال و ایمپیتوئین هستند، اما گزینه های دیگری مانند لوتیراستام، زونیسامید و گاباپنتین وجود دارد. انتخاب دارو به عوامل زیادی از جمله نوع صرع، پاسخ فردی سگ و عوارض جانبی دارو بستگی دارد.

مدیریت و تغییر سبک زندگی به یک اندازه مهم هستند. کاهش استرس، ورزش منظم و چرخه خواب و بیداری سالم می تواند به کاهش دفعات و شدت حملات کمک کند. یک رژیم غذایی خاص نیز ممکن است مفید باشد، به ویژه یک رژیم کتوژنیک، که بدن را تشویق می کند به جای گلوکز برای انرژی از چربی ها استفاده کند.

در برخی موارد، درمان جراحی یا تعدیل کننده عصبی ممکن است در نظر گرفته شود، به خصوص اگر داروها بی اثر باشند یا عوارض جانبی جدی داشته باشند. این ممکن است شامل برداشتن بافت مغز باشد که باعث تشنج یا کاشت دستگاهی برای تحریک الکتریکی مغز می شود.

اگر تشنج نادر باشد و بر کیفیت زندگی سگ تأثیری نداشته باشد، ممکن است نیازی به درمان نباشد. برخی از نژادهای سگ ممکن است در برابر درمان مقاوم باشند، از جمله Border Collies، Australian Shepherds، Belgian Shepherds، Beagles و Great Danes.

در نهایت، مهم است که صاحبان سگ به خوبی در مورد صرع در سگ ها و اقداماتی که باید در طول و بعد از تشنج انجام دهند، آگاه باشند. در موارد شدید، زمانی که تشنج غیرقابل کنترل است و کیفیت زندگی سگ به شدت تحت تاثیر قرار می گیرد، ممکن است تصمیم به اتانازی در نظر گرفته شود، اگرچه این یک تصمیم بسیار دشوار و شخصی است.

وضعیت تحقیقات فعلی در مورد صرع در سگ ها

تحقیقات در مورد صرع سگ در سال های اخیر پیشرفت قابل توجهی داشته است، اگرچه بسیاری از سوالات هنوز بی پاسخ مانده است. در زیر برخی از پیشرفت‌های کلیدی در تحقیق آورده شده است:

1. ژنتیک: کشف نشانگرهای ژنتیکی برای اشکال خاصی از صرع، درک ما از این بیماری را افزایش داده و امکان توسعه درمان های جدید را فراهم کرده است. مطالعات مختلف جهش های ژنی خاص مرتبط با صرع را در برخی از نژادهای سگ شناسایی کرده اند. درک بهتر اساس ژنتیکی صرع می تواند به شناسایی عوامل خطر و توسعه استراتژی های پیشگیرانه کمک کند.
2. فارماکوژنومیک: این رشته به مطالعه چگونگی تأثیر ساختار ژنتیکی افراد بر پاسخ آنها به داروها می پردازد. این امید وجود دارد که طب شخصی سازی شده متناسب با ساختار ژنتیکی هر سگ بتواند به درمان های موثرتر و ایمن تر منجر شود.
3. تعدیل عصبی: تکنیک های تعدیل کننده عصبی مختلف، مانند تحریک عمیق مغز و تحریک عصب واگ، به شدت در حال تحقیق هستند. این تکنیک‌ها می‌توانند جایگزین یا مکمل امیدوارکننده‌ای برای داروها، به ویژه در موارد مقاوم به درمان، ارائه دهند.
4. رژیم درمانی: شواهد فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد رژیم های غذایی خاص، به ویژه رژیم کتوژنیک، ممکن است به کاهش تشنج در برخی سگ ها کمک کند. با این حال، تحقیقات بیشتری برای درک مکانیسم‌های دقیق و اینکه کدام سگ‌ها ممکن است بیشتر از چنین رژیم‌هایی سود ببرند، مورد نیاز است.

مهم است که تأکید شود اگرچه تحقیقات در این زمینه به سرعت در حال پیشرفت است، یافته‌ها هنوز به عمل بالینی ترجمه نشده‌اند. این امر مستلزم آزمایشات بالینی بیشتر و مشاهدات طولانی مدت برای تایید ایمنی و اثربخشی درمان های جدید است.

ادبیات مرتبط در مورد صرع در سگ ها

در اینجا برخی از منابع تخصصی مرتبط و رایج در مورد صرع در سگ ها آورده شده است:

1. "صرع سگ و گربه: تشخیص و مدیریت" نوشته لوئیزا دی ریزیو و سایمون پلات. این کتاب یک نمای کلی از تشخیص و درمان صرع در سگ و گربه ارائه می دهد و شامل تحقیقات فعلی است.
2. "صرع سگ: راهنمای مالک برای زندگی با تشنج و بدون تشنج" نوشته کارولین لوین. این کتاب برای صاحبان سگ نوشته شده است و توصیه های عملی در مورد مراقبت از سگ مبتلا به صرع ارائه می دهد.
3. "پایه ژنتیکی صرع سگ" نوشته گری جانسون و همکاران، منتشر شده در "ژورنال دامپزشکی". این مقاله مروری بر تحقیقات فعلی در مورد علل ژنتیکی صرع در سگ ها ارائه می دهد.
4. "درمان دارویی ضد صرع در سگ ها" توسط استفانی مک گراث و همکاران، منتشر شده در "کلینیک های دامپزشکی آمریکای شمالی: تمرین حیوانات کوچک". این مقاله مروری دقیق از داروهای مختلف ضد صرع در حال حاضر برای درمان سگ ها ارائه می دهد.
5. "رژیم غذایی کتوژنیک در سگ های مبتلا به صرع ایدیوپاتیک" توسط D. Packer و همکاران، منتشر شده در "The British Veterinary Journal". این مقاله به بررسی اثرات رژیم کتوژنیک بر کنترل تشنج در سگ های مبتلا به صرع ایدیوپاتیک می پردازد.

لطفا توجه داشته باشید که این نشریات در مورد صرع سگ به زبان انگلیسی هستند و ترجمه آلمانی ندارند. آنها همچنین در مجلات و کتاب هایی منتشر می شوند که ممکن است به راحتی در دسترس نباشند. برای دسترسی به این منابع توصیه می شود با کتابخانه دانشگاه یا کتابخانه دامپزشکی تماس بگیرید.