فتق پرینه در سگ: علل، تشخیص و درمان

معرفی

فتق پرینه نوع خاصی از فتق است که در پرینه، ناحیه بین مقعد و اندام های تناسلی خارجی ایجاد می شود. این مقاله مروری جامع از علل، تشخیص و گزینه های درمانی فتق پرینه در سگ ها ارائه می دهد.

(C) https://ars.els-cdn.com/content/image/1-s2.0-S2451943X20300351-gr2.jpg

علل

فتق پرینه به دلیل ضعیف شدن ماهیچه های ناحیه دیافراگم لگنی ایجاد می شود که از راست روده به صورت جانبی حمایت می کند. اگر این ماهیچه ها ضعیف شوند، رکتوم ممکن است برآمدگی یا حتی افتادگی بافت چربی و اندام های داخلی مانند روده کوچک، مثانه و پروستات را داشته باشد.

دلایل دقیق فتق پرینه به طور کامل شناخته نشده است، اما برخی از عوامل برای افزایش خطر شناخته شده است:

• سن: فتق پرینه در سگ‌های مسن‌تر شایع‌تر است.
• جنسیت: سگ های نر اخته نشده به طور نامتناسبی تحت تأثیر قرار می گیرند. عوضی ها دیافراگم لگن برجسته تری دارند و بنابراین کمتر تحت تأثیر قرار می گیرند.
• نژاد: برخی از نژادهای سگ مانند بوستون تریر، ولز کورگی، پکنیز، کولی، باکسر، پودل، داچشوند، کلپی و سگ گله قدیمی انگلیسی در معرض خطر بیشتری هستند.

تشخیص

تشخیص فتق پرینه بر اساس معاینه فیزیکی و شرح حال دقیق حیوان است. دامپزشک به دقت پرینه را لمس می کند و به دنبال تورم، درد یا سایر علائم فتق می شود.

برای تشخیص بیشتر، می توان از تکنیک های تصویربرداری مانند اشعه ایکس یا اولتراسوند برای تعیین وسعت دقیق فتق و وسعت بافت آسیب دیده استفاده کرد. در برخی موارد، معاینه ماده حاجب نیز ممکن است برای نشان دادن بهتر محل اندام های آسیب دیده ضروری باشد.

رفتار

گزینه های درمانی برای فتق پرینه در سگ ها

درمان فتق پرینه در سگ ها به شدت بیماری و سلامت کلی سگ بستگی دارد. روش اصلی درمان معمولاً اصلاح فتق با جراحی است. با این حال، در برخی موارد ممکن است درمان محافظه کارانه در نظر گرفته شود.

1. درمان جراحی : درمان جراحی برای فتق پرینه با هدف بازگرداندن اندام های فتق شده به وضعیت طبیعی خود و اصلاح ضعف در پرینه انجام می شود. تکنیک های جراحی مختلفی وجود دارد که می توان از آنها استفاده کرد، از جمله استفاده از بافت خود بدن یا مواد مصنوعی برای تقویت عضلات پرینه. انتخاب مناسب ترین روش به موقعیت فردی سگ و ترجیحات دامپزشک بستگی دارد.
2. درمان محافظه‌کارانه : در برخی موارد، به‌ویژه در سگ‌های مسن یا آن‌هایی که بیماری‌های همراه جدی دارند، ممکن است درمان محافظه‌کارانه در نظر گرفته شود. این درمان ممکن است شامل تجویز ملین ها و مسکن ها و همچنین تنظیم رژیم غذایی باشد

درمان فتق پرینه معمولاً جراحی است. هدف از این عمل تقویت عضلات ضعیف شده و بازگرداندن اندام های افتادگی به حالت اولیه است. برای انجام این کار، دامپزشک می تواند از تکنیک های مختلفی استفاده کند، مانند:

• بخیه مستقیم عضلات (بستن اولیه)
• استفاده از بافت خود بدن (فلپ های فاسیال) برای تقویت عضلات ضعیف شده
• کاشت مش های پلاستیکی برای تثبیت عضلات

انتخاب روش مناسب به اندازه و شدت فتق، وضعیت عمومی حیوان و تجربه دامپزشک بستگی دارد. در برخی موارد ممکن است نیاز به ترکیب چندین تکنیک برای دستیابی به ترمیم بهینه فتق باشد.

روش های درمان جراحی فتق پرینه در سگ ها

چندین تکنیک جراحی وجود دارد که می تواند در درمان فتق پرینه در سگ ها استفاده شود. انتخاب روش مناسب به عوامل متعددی مانند اندازه و محل فتق، بافت آسیب دیده و شرایط فردی سگ بستگی دارد. برخی از رایج ترین روش های جراحی مورد استفاده برای درمان فتق پرینه در اینجا توضیح داده شده است.

1. ترمیم مستقیم عضلات پرینه

این روش شامل تکنیک بخیه مستقیم است که در آن عضلات ضعیف پرینه برای بستن فتق به هم بخیه می شوند. ترمیم مستقیم را می توان برای فتق های کوچکتر که در آن بافت اطراف آن به اندازه کافی قوی است که فشار روی پرینه را تحمل کند، استفاده شود. موفقیت این روش به توانایی بافت در تحمل فشار و بستن دائمی فتق بستگی دارد.

2. استفاده از فلپ های صورت

گزینه دیگر برای درمان جراحی فتق پرینه استفاده از فلپ های فاسیال است که در آن از بافت خود بدن مانند فاسیای عضلات داخلی ران برای تقویت عضلات ضعیف پرینه استفاده می شود. این روش را می توان برای فتق های بزرگتر که ممکن است ترمیم مستقیم کافی نباشد استفاده کرد. مزیت این تکنیک این است که از بافت خود بدن استفاده می کند و خطر رد یا عفونت را کاهش می دهد.

3. استفاده از مواد مصنوعی

در برخی موارد ممکن است استفاده از مواد مصنوعی مانند مش پلی پروپیلن یا سایر مواد زیست سازگار برای تقویت عضلات پرینه ضروری باشد. این روش اغلب برای فتق های بزرگ یا سگ هایی که استفاده از بافت خود بدن ممکن نیست یا ناموفق است استفاده می شود. اگرچه این روش می تواند موثر باشد، اما خطر عوارضی مانند عفونت یا پس زدن وجود دارد.

4. ترکیبی از رویه ها

در برخی موارد، ممکن است برای درمان موفقیت آمیز فتق پرینه، ترکیبی از تکنیک های جراحی مختلف مورد نیاز باشد. به عنوان مثال، یک دامپزشک ممکن است از فلپ فاسیا و مواد مصنوعی برای تقویت عضلات پرینه و اطمینان از ثبات طولانی مدت استفاده کند.

درمان جراحی فتق پرینه در سگ ها نیاز به برنامه ریزی دقیق و رویکرد فردی به هر مورد دارد. انتخاب مناسب ترین روش به عوامل مختلفی بستگی دارد و باید با همکاری نزدیک دامپزشک و صاحب سگ انجام شود. مهم است که صاحبان سگ از خطرات و عوارض احتمالی هر روش آگاه باشند و دستورالعمل های مراقبت های بعدی دامپزشک خود را به دقت دنبال کنند تا از بهترین موفقیت ممکن جراحی اطمینان حاصل کنند.

عوارض بعد از عمل و مدیریت آنها

علی‌رغم تکنیک‌های جراحی مناسب و مراقبت‌های بعدی دقیق، هنگام درمان فتق پرینه در سگ‌ها می‌توان عوارضی ایجاد کرد. برخی از شایع ترین عوارض بعد از عمل عبارتند از:

1. عفونت: عفونت می تواند در نتیجه جراحی رخ دهد، به خصوص زمانی که از مواد مصنوعی استفاده می شود. برای به حداقل رساندن خطر عفونت، دامپزشک شما ممکن است آنتی بیوتیک درمانی پیشگیرانه را تجویز کند. حتماً علائم عفونت مانند تورم، قرمزی، ترشحات چرکی یا تب را تحت نظر داشته باشید و در صورت بروز آنها به دامپزشک خود اطلاع دهید.
2. سروما یا هماتوم: مجموعه ای از مایع (سروما) یا خون (هماتوم) ممکن است در ناحیه جراحی جمع شود. در بسیاری از موارد، این مایع به مرور زمان توسط بدن سگ بازجذب می شود. با این حال، در برخی موارد، ممکن است درمان اضافی لازم باشد، مانند برداشتن مایع با سوزن یا جراحی اضافی.
3. فتق راجعه: در برخی موارد، فتق پرینه ممکن است پس از جراحی عود کند. این ممکن است به دلیل ترمیم ناکافی عضلات پرینه یا بارهای فشار مداوم باشد. ممکن است برای رفع مشکل نیاز به عمل مجدد باشد.

برای به حداقل رساندن خطر عوارض، مهم است که دستورالعمل های دامپزشک خود را برای مراقبت های بعد از عمل و مراقبت های بعدی به دقت دنبال کنید. این شامل مراقبت از زخم، تجویز دارو، و محدود کردن فعالیت سگ شما در حین بهبود است.

مراقبت های بعد از عمل و پیش آگهی

پس از جراحی، مراقبت های دقیق بعد از عمل برای به حداقل رساندن خطر عوارض مهم است. این شامل:

• مدیریت درد: داروهای ضد درد در صورت نیاز برای حمایت از روند بهبودی تجویز می شود و به حیوان اجازه می دهد احساس راحتی کند.
• یقه الکترونیکی: برای جلوگیری از لیسیدن یا گاز گرفتن حیوان محل جراحی، ممکن است قلاده الکترونیکی لازم باشد.
• کنترل عفونت: در برخی موارد، دامپزشک ممکن است آنتی بیوتیک ها را برای کاهش خطر عفونت تجویز کند.
• مدیریت مدفوع: حیوانات مبتلا به بی اختیاری مدفوع یا مشکل در دفع مدفوع ممکن است نیاز به رژیم غذایی خاص یا تجویز ملین داشته باشند.

اگر جراحی موفقیت آمیز باشد و هیچ عارضه جدی رخ ندهد، پیش آگهی سگ های مبتلا به فتق پرینه به طور کلی خوب است. با این حال، در برخی موارد، فتق ممکن است دوباره عود کند، به خصوص اگر عوامل ایجاد کننده توجه نشود. تشخیص و درمان به موقع برای پیش آگهی موفقیت آمیز بسیار مهم است.

پیشگیری از فتق پرینه

اگرچه هیچ روش تضمینی برای جلوگیری از فتق پرینه وجود ندارد، اما برخی اقدامات پیشگیرانه وجود دارد که می تواند خطر را کاهش دهد:

• اخته کردن: اخته کردن سگ‌های نر می‌تواند خطر فتق پرینه را کاهش دهد، زیرا تغییرات هورمونی را که به ضعیف شدن عضلات لگن کمک می‌کند، کاهش می‌دهد.
• مدیریت وزن: اضافه وزن می تواند فشار روی عضلات لگن را افزایش دهد و خطر فتق را افزایش دهد. یک رژیم غذایی متعادل و ورزش منظم برای حفظ وزن ایده آل سگ مهم است.
• تشخیص زودهنگام: نژادهای سگ با خطر افزایش یافته باید به طور منظم توسط دامپزشک معاینه شوند تا علائم فتق را زود تشخیص داده و بر اساس آن درمان شوند.

سوالات متداول در مورد فتق پرینه:

خلاصه

فتق پرینه نوع خاصی از فتق است که در سگ‌ها، به‌ویژه سگ‌های نر مسن‌تر، عقیم‌نشده و نژادهای خاص رخ می‌دهد. تشخیص از طریق معاینه فیزیکی و آزمایشات تصویربرداری انجام می شود. درمان معمولاً جراحی است و هدف آن تقویت عضلات ضعیف شده و بازگرداندن اندام های افتادگی به موقعیت خود است. در صورت موفقیت آمیز بودن عمل و عدم بروز عارضه، پیش آگهی عموماً خوب است. اقدامات پیشگیرانه مانند اخته کردن، مدیریت وزن و تشخیص زودهنگام می تواند به کاهش خطر فتق پرینه کمک کند.

تحقیقات بیشتر

اگرچه از قبل اطلاعات زیادی در مورد فتق پرینه وجود دارد، اما هنوز فضا برای تحقیقات بیشتر برای ایجاد درک بهتر از علل دقیق و اقدامات پیشگیرانه وجود دارد. مطالعات آتی می تواند بر حوزه های زیر تمرکز کند:

• عوامل ژنتیکی: بررسی نقش عوامل ژنتیکی در ایجاد فتق پرینه، به ویژه در نژادهای مستعد.
• عوامل هورمونی: تحقیق در مورد نقش هورمون ها در ضعیف شدن عضلات لگن و ایجاد فتق پرینه.
• تکنیک های جراحی بهبود یافته: توسعه بیشتر تکنیک ها و مواد جراحی برای کاهش خطر عوارض و عود.
• گزینه های درمانی غیر جراحی: بررسی درمان های جایگزین و کمتر تهاجمی برای فتق پرینه، به ویژه برای حیواناتی که خطر بیشتری برای جراحی دارند.

از طریق تحقیقات مستمر و توسعه روش‌های تشخیصی و درمانی، دامپزشکان و صاحبان حیوانات خانگی می‌توانند برای مقابله با فتق پرینه در سگ‌ها و به حداقل رساندن تأثیر آن بر کیفیت زندگی حیوانات آسیب‌دیده، آگاه‌تر و آمادگی بیشتری داشته باشند.