میلوپاتی دژنراتیو: راهنمای جامع بیماری

میلوپاتی دژنراتیو چیست؟

میلوپاتی دژنراتیو (DM) یک اختلال عصبی پیشرونده است که مسیرهای عصبی نخاع را تحت تاثیر قرار می دهد و منجر به فلج پیشرونده می شود. این بیماری عمدتاً بر نژادهای سگ بزرگ تأثیر می گذارد، اما گربه ها نیز می توانند از آن رنج ببرند. در این راهنما، در مورد این بیماری جدی و نحوه حمایت از حیوان خانگی خود بیشتر خواهید آموخت.

علل میلوپاتی دژنراتیو

میلوپاتی دژنراتیو یک بیماری عصبی پیشرونده است که عمدتا در سگ های مسن رخ می دهد، اما می تواند در حیوانات دیگر نیز رخ دهد. این عارضه بر نخاع، به ویژه بخشی که مسئول انتقال سیگنال های عصبی به پاهای عقب است، تأثیر می گذارد.

1. علل ژنتیکی

علت اصلی میلوپاتی دژنراتیو ژنتیکی است. یک ژن خاص مرتبط با این بیماری در برخی از نژادهای سگ شناسایی شده است. اگر حیوانی حامل دو نسخه از این ژن معیوب باشد، خطر ابتلا به DM افزایش می یابد.

2. واکنش های مربوط به سیستم ایمنی

برخی تحقیقات نشان می دهد که دیابت ممکن است یک بیماری خود ایمنی نیز باشد. این بدان معنی است که سیستم ایمنی به اشتباه به سلول های سالم در نخاع حمله می کند و باعث انحطاط می شود.

3. پیری و فرسودگی

اگرچه مکانیسم های دقیق آن به طور کامل شناخته نشده است، اعتقاد بر این است که سن حیوان و ساییدگی عمومی بدن ممکن است نقش داشته باشد. حیوانات مسن بیشتر مستعد ابتلا به این بیماری هستند.

4. فاکتورهای محیطی

برخی از مطالعات نشان می دهد که عوامل محیطی مانند رژیم غذایی، ورزش، و قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی نیز ممکن است بر ایجاد DM تأثیر بگذارد. با این حال، این نظریه نیاز به بررسی بیشتر دارد.

کدام گونه ها یا نژادهای جانوری به طور خاص تحت تأثیر قرار می گیرند و در چه سنی؟

نژادهای سگ

میلوپاتی دژنراتیو بیشتر در سگ ها دیده می شود و برخی از نژادها به ویژه مستعد ابتلا به این بیماری هستند:

1. ژرمن شپرد : این نژاد به ویژه مستعد ابتلا به دیابت است و علائم معمولا بین 7 تا 14 سالگی ظاهر می شود.
2. کورگیس : پمبروک و ژاکت کش باف پشمی کورگیس معمولاً بین 8 تا 12 سالگی ممکن است مبتلا شوند.
3. بوکسورها : بوکسورها نیز معمولاً در سنین 8 تا 12 سال مستعد ابتلا به این بیماری هستند.
4. Rhodesian Ridgeback : این نژاد نیز معمولاً در سن 7 تا 9 سالگی ممکن است مبتلا شود.

سایر نژادها نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند، اما اینها برخی از شایع ترین آنها هستند.

سایر گونه های جانوری

اگرچه دیابت در درجه اول در سگ ها تشخیص داده می شود، اما گزارش هایی وجود دارد که پستانداران دیگر نیز ممکن است تحت تاثیر قرار گیرند. با این حال، تحقیقات در این زمینه محدود است و به سختی می توان گفت که کدام گونه های خاص و در چه سنی مستعد ابتلا هستند.

اهمیت ژنتیک

توجه به این نکته مهم است که همه افراد یک نژاد حساس به DM مبتلا نمی شوند. ژنتیک نقش زیادی دارد و وجود ژن های خاص می تواند خطر را افزایش یا کاهش دهد.

علائم میلوپاتی دژنراتیو

مراحل اولیه میلوپاتی دژنراتیو

در مراحل اولیه دیابت، علائم ممکن است ظریف باشند و به کندی ایجاد شوند. آنها عبارتند از:

1. ضعف در پاهای عقبی : پاهای عقبی حیوان ممکن است ضعیف یا سفت به نظر برسند و حیوان ممکن است در ایستادن یا هماهنگ کردن پاهای عقب خود مشکل داشته باشد.
2. کشیدن انگشتان پا : حیوان ممکن است شروع به کشیدن انگشتان پا روی زمین کند، به خصوص هنگام راه رفتن یا دویدن. این به "کشیدن انگشتان پا" نیز معروف است و اغلب منجر به ساییدگی ناخن های پشت پا می شود.
3. از دست دادن توده عضلانی : ماهیچه های پاهای عقبی ممکن است شروع به کوچک شدن یا آتروفی کنند زیرا اعصاب تامین کننده عضلات به تدریج تحلیل می روند.

مرحله میانی میلوپاتی دژنراتیو

با پیشرفت بیماری، علائم بیشتر قابل توجه می شوند:

1. از دست دادن هماهنگی : حیوان ممکن است در هماهنگ کردن پاهای عقب خود مشکل داشته باشد و در نتیجه راه رفتن متزلزل شود.
2. زمین خوردن و زمین خوردن مکرر : به دلیل ضعف پیشرونده در پاهای عقبی، حیوان ممکن است به دفعات بیشتر بیفتد و بیفتد.

مرحله آخر میلوپاتی دژنراتیو

در مراحل بعدی بیماری، علائم ممکن است شدیدتر شوند:

1. از دست دادن کامل تحرک در پاهای عقب : حیوان دیگر به هیچ وجه نمی تواند از پاهای عقب خود استفاده کند و برای دور زدن به کمک نیاز دارد، مانند ویلچر سگ.
2. بی اختیاری : در برخی موارد، حیوان ممکن است کنترل مثانه و روده را از دست بدهد.
3. گسترش به اندام های جلویی : در مراحل پایانی بیماری، ضعف ممکن است اندام های جلویی را نیز تحت تاثیر قرار دهد و منجر به بی حرکتی کامل شود.

تشخیص میلوپاتی دژنراتیو

تشخیص میلوپاتی دژنراتیو (DM) می تواند چالش برانگیز باشد زیرا علائم می تواند با سایر مشکلات عصبی یا ارتوپدی سازگار باشد. در اینجا توضیح جامعی از روند تشخیصی وجود دارد:

1. شرح حال و معاینه بالینی

دامپزشک با یک تاریخچه پزشکی کامل برای درک علائم، مدت زمان و عوامل خطر احتمالی شروع می کند . یک معاینه فیزیکی و عصبی برای ارزیابی توانایی های حرکتی و حسی حیوان انجام می شود.

2. تشخیص طرد

از آنجایی که هیچ آزمایش خاصی وجود ندارد که مستقیماً DM را تأیید کند، بسیاری از فرآیندهای تشخیصی شامل رد سایر شرایطی است که می توانند علائم مشابهی ایجاد کنند، مانند فتق دیسک یا تومور در نخاع. تحقیقاتی که می توان انجام داد عبارتند از:

• اشعه ایکس : برای رد مشکلات استخوانی یا آرتریت.
• MRI یا CT : این تست های تصویربرداری می توانند اطلاعات دقیق تری در مورد نخاع و بافت های اطراف آن ارائه دهند.
• پونکسیون کمری : با نمونه برداری از مایع نخاعی می توان التهاب یا عفونت را رد کرد.

3. آزمایش ژنتیک

برای برخی از نژادهای سگ، یک آزمایش ژنتیکی در دسترس است که می تواند ژن خاص مرتبط با DM را آزمایش کند. توجه به این نکته ضروری است که وجود این ژن لزوماً به معنای بروز بیماری نیست، اما ممکن است خطر را افزایش دهد.

4. بررسی راه رفتن

دامپزشک می تواند راه رفتن حیوان را تجزیه و تحلیل کند تا ببیند آیا علائمی از ضعف یا عدم هماهنگی در پاهای عقب وجود دارد یا خیر.

5. تشخیص نهایی پس از مرگ

متأسفانه، تشخیص نهایی DM اغلب تنها پس از مرگ حیوان از طریق معاینه نخاع انجام می شود.

آیا میلوپاتی دژنراتیو قابل درمان است؟

متأسفانه، در وضعیت فعلی علم، هیچ درمانی برای میلوپاتی دژنراتیو وجود ندارد. این بیماری یک اختلال عصبی پیشرونده مزمن است که بر نخاع تأثیر می گذارد. سلول های عصبی که پاهای عقب را کنترل می کنند به تدریج از بین می روند و این روند غیرقابل برگشت است.

گزینه های درمان

اگرچه هیچ درمانی وجود ندارد، اما درمان‌ها و راهکارهایی برای ارتقای سلامت حیوان و کاهش بالقوه پیشرفت بیماری وجود دارد.

(C) https://vcahospitals.com/know-your-pet/degenerative-myelopathy-in-dogs

1. فیزیوتراپی و آب درمانی : از طریق تمرینات هدفمند می توانید عضلات را تقویت کرده و تحرک را تقویت کنید. آب درمانی در تردمیل آبی می تواند به ویژه موثر باشد زیرا آب وزن حیوان را تحمل می کند و به آن اجازه می دهد راحت تر حرکت کند.
2. مدیریت تغذیه : یک رژیم غذایی متعادل حاوی مواد مغذی که می تواند از سلامت اعصاب حمایت کند، اغلب بخشی از یک برنامه درمانی است.
3. پشتیبانی در خانه : سازگاری هایی مانند تشک های ضد لغزش و رمپ به جای پله ها می توانند به حرکت ایمن تر حیوان کمک کنند. تسمه یا ویلچر مخصوص سگ ها نیز می تواند مفید باشد.
4. مدیریت درد : اگر حیوان دردی را تجربه می کند که مستقیماً به DM مربوط نیست، دامپزشک ممکن است داروی ضد درد تجویز کند.
5. بررسی های منظم : نظارت مستمر توسط دامپزشک به ارزیابی وضعیت حیوان و تنظیم برنامه درمانی بر اساس آن کمک می کند.

نتیجه گیری موقت: درمان میلوپاتی دژنراتیو

در حالی که این خبر که میلوپاتی دژنراتیو هیچ درمانی ندارد می تواند دلسرد کننده باشد، راه هایی برای حفظ و حتی بهبود کیفیت زندگی حیوان مبتلا وجود دارد. تشخیص زودهنگام و یک برنامه درمانی فردی که با همکاری نزدیک با یک دامپزشک باتجربه ایجاد شده است می تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند.

مهم است که به یاد داشته باشید که هر حیوانی منحصر به فرد است و درمان و مراقبت باید متناسب با نیازهای خاص هر حیوان باشد. با عشق، صبر و حمایت مناسب، دوست چهارپای شما با وجود این تشخیص می تواند زندگی کامل و راحتی داشته باشد.

سوالات متداول میلوپاتی دژنراتیو

این سوالات متداول یک نمای کلی از میلوپاتی دژنراتیو ارائه می دهد، اما هر موقعیت منحصر به فرد است. توصیه می شود در صورت داشتن هر گونه نگرانی یا سوال با دامپزشک خود مشورت کنید.

حامل DM به چه معناست؟

حامل DM مخفف "ناقل میلوپاتی دژنراتیو" است. در این زمینه، این اصطلاح به حیوانی اشاره دارد که حامل ژن میلوپاتی دژنراتیو (DM) است اما لزوماً تحت تأثیر خود بیماری قرار نمی گیرد. در برخی از نژادها، ژنتیک را می توان برای تعیین اینکه آیا حیوان حامل ژنی است که ممکن است باعث این بیماری شود، بررسی کرد. یک ناقل می‌تواند ژن آسیب‌دیده را به فرزندان خود منتقل کند، به همین دلیل است که این اصطلاح می‌تواند اهمیت ویژه‌ای در پرورش داشته باشد. این یک جنبه مهم از مراقبت های بهداشتی پیشگیرانه است به طوری که پرورش دهندگان بالقوه بتوانند خطرات را به حداقل برسانند و فرزندان سالم را ارتقا دهند.

DM free برای سگ ها به چه معناست؟

"بدون DM" در سگ ها به این معنی است که سگ حامل ژن مسئول میلوپاتی دژنراتیو (DM) نیست. این وضعیت به ویژه در پرورش اهمیت دارد زیرا به این معنی است که سگ به بیماری مبتلا نمی شود و نمی تواند ژن آسیب دیده را به فرزندان خود منتقل کند.

پرورش دهندگان می توانند از طریق آزمایشات ژنتیکی تشخیص دهند که آیا سگ عاری از DM است یا خیر، و این اطلاعات اغلب در اسناد و مدارک پرورش و ثبت ثبت می شود. این به کاهش شیوع میلوپاتی دژنراتیو در نژاد سگ کمک می کند و به سلامت نسل های آینده کمک می کند. این نشانه پرورش مسئولانه و مراقبت از سلامت حیوانات است.

خلاصه میلوپاتی دژنراتیو

میلوپاتی دژنراتیو یک بیماری عصبی جدی است که در درجه اول سگ های مسن را تحت تاثیر قرار می دهد. میلوپاتی دژنراتیو پیشرونده است و نخاع را تحت تأثیر قرار می دهد و غلاف میلین رشته های عصبی را می شکند. متأسفانه هیچ درمانی برای میلوپاتی دژنراتیو وجود ندارد و علائم به تدریج بدتر می شوند.

تشخیص میلوپاتی دژنراتیو می تواند چالش برانگیز باشد زیرا علائم می تواند مشابه بیماری های دیگر باشد. معاینه کامل توسط دامپزشک برای تشخیص میلوپاتی دژنراتیو از سایر علل احتمالی ضروری است. همچنین یک آزمایش ژنتیکی وجود دارد که می تواند به تشخیص میلوپاتی دژنراتیو کمک کند.

برخی از نژادهای سگ نسبت به سایر نژادها بیشتر مستعد ابتلا به میلوپاتی دژنراتیو هستند. نژادهایی مانند ژرمن شپرد، باکسر و کورگی به ویژه تحت تأثیر قرار می گیرند. هنگامی که میلوپاتی دژنراتیو تشخیص داده شد، مهم است که تا حد امکان از سگ حمایت شود، زیرا میلوپاتی دژنراتیو می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی تأثیر بگذارد.

درمان میلوپاتی دژنراتیو بر تسکین علائم و حمایت از سگ در زندگی روزمره متمرکز است. فیزیوتراپی، آب درمانی و تغییرات خانگی می تواند کیفیت زندگی سگ مبتلا به میلوپاتی دژنراتیو را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد.

به طور خلاصه، میلوپاتی دژنراتیو یک بیماری جدی و پیشرونده است که نیاز به توجه و مراقبت ویژه دارد. اگرچه هیچ درمانی برای میلوپاتی دژنراتیو وجود ندارد، اما راه هایی برای تسکین علائم و بهبود کیفیت زندگی حیوان مبتلا وجود دارد.