Dysplazja łokcia u psów i fragmentowany wyrostek łokciowy (FCP) u psów: kompleksowy przewodnik

Fragmentowane wyrostki łokciowe przyśrodkowe (FCP) są formą dysplazji łokcia u psów, która jest jedną z najczęstszych przyczyn kulawizny u młodych psów.

Choroby dziedziczne i formy dysplazji łokcia

Dysplazja łokciowa, dziedziczna choroba psów, występuje w różnych postaciach. Należą do nich fragmentowany wyrostek dziobowy przyśrodkowy łokciowy (FCP), izolowany wyrostek stożkowy (IPA) i osteochondroza (OCD). Wszystkie te choroby są chorobami związanymi ze wzrostem, których niestety nie można wyleczyć.

FCP i OCD należą do najczęstszych przyczyn kulawizny u młodych psów. Zwykle występują pomiędzy czterema a pięcioma miesiącami, kiedy pies znajduje się w centralnej fazie wzrostu.

Przyczyny i częstość występowania choroby

Samce psów są około dwukrotnie bardziej narażone na choroby niż samice, ponieważ rosną szybciej. Do choroby mogą również przyczyniać się takie czynniki, jak wzmożona aktywność fizyczna i żywienie suplementami mineralnymi przyspieszającymi wzrost.

Niektóre rasy, takie jak labradory i golden retrievery, berneńskie psy pasterskie, owczarki niemieckie, sznaucery olbrzymie, nowofundlandy i rottweilery są szczególnie podatne na tę chorobę. Ale rasy mieszane również częściej cierpią na tę formę dysplazji.

(C) https://www.fitzpatrickreferrals.co.uk/orthopaedic/canine-elbow-dysplasia/

Które rasy psów są szczególnie dotknięte chorobą i dlaczego?

Częstość występowania dysplazji łokcia nie jest równomiernie rozłożona u wszystkich ras psów. Zamiast tego choroba wykazuje wyraźną specyfikę rasową. W rzeczywistości niektóre rasy psów są bardziej narażone na tę chorobę ze względu na ich predyspozycje genetyczne i budowę ciała.

1. Labrador retrievery

Labrador retriever to jedna z ras najczęściej dotkniętych dysplazją łokci. Wynika to z genetycznej predyspozycji tej rasy do tej choroby. Dodatkowo wielkość i waga labradorów może również przyczyniać się do zwiększenia ryzyka dysplazji łokcia.

2. Rottweilery

Rottweilery są również podatne na dysplazję łokci. Podobnie jak w przypadku labradorów, wynika to z ich genów, a także rozmiaru i wagi, co może prowadzić do zwiększonego obciążenia stawów.

3. Św. Bernard

Bernardyny to duża i ciężka rasa psów, która jest podatna na wiele problemów ze stawami, w tym dysplazję łokci. Ich szybki wzrost i duża waga mogą zwiększać obciążenie stawów i zwiększać ryzyko dysplazji łokcia.

4. Owczarki niemieckie

Owczarki niemieckie to kolejna rasa często dotknięta dysplazją łokci. U tej rasy choroba może być związana z czynnikami genetycznymi, a także budową ciała oraz sposobem ćwiczeń i stresu psów.

5. Golden retrievery

Golden Retrievery są również podatne na dysplazję łokci, głównie ze względu na predyspozycje genetyczne. Wielkość i waga rasy również mogą odgrywać tutaj rolę.

6. Nowa Fundlandia

Nowofundlandy to duża i ciężka rasa psów, która jest podatna na różnorodne problemy ze stawami, w tym na dysplazję łokci. Rozmiar, waga i budowa ciała tych psów mogą powodować zwiększone obciążenie stawów i zwiększać ryzyko dysplazji łokcia.

Należy zauważyć, że chociaż u tych ras występuje zwiększone ryzyko rozwoju dysplazji łokcia, każdy pies, niezależnie od rasy, może cierpieć na tę chorobę. Aby zmniejszyć częstość występowania tej choroby u ras zagrożonych, potrzebne są kompleksowe kontrole hodowli i ukierunkowane programy hodowlane.

Objawy i diagnostyka FCP i OCD

FCP i OCD powodują ból, który może wahać się od łagodnego do ciężkiego kulawizny. Jeśli choroba występuje po obu stronach, można zaobserwować sztywny chód i niechęć do poruszania się.

Rozpoznanie „dysplazji łokciowej” można postawić wyłącznie na podstawie badania klinicznego psa. Dotychczasowe badania z wykorzystaniem promieni rentgenowskich zostały zastąpione tomografia komputerowa

Terapia i rokowanie

Leczenie zachowawcze

Zachowawcze leczenie dysplazji łokcia u psów ma na celu złagodzenie objawów klinicznych, poprawę jakości życia zwierzęcia i spowolnienie postępu choroby. Obejmuje kilka aspektów:

1. Kontrola wagi: Psy z nadwagą są bardziej narażone na choroby ortopedyczne, takie jak dysplazja łokcia. Dodatkowa waga obciąża stawy i może pogorszyć objawy. Odpowiednia kontrola masy ciała, obejmująca zbilansowaną dietę i regularne ćwiczenia, jest zatem centralnym aspektem leczenia zachowawczego.
2. Fizjoterapia i rehabilitacja: Środki fizjoterapeutyczne mogą pomóc w utrzymaniu lub poprawie ruchomości stawów, łagodzeniu bólu oraz utrzymaniu lub budowie masy mięśniowej. Może to obejmować ćwiczenia wzmacniające mięśnie, masaże, środki hydroterapeutyczne, takie jak podwodne bieżnie i ukierunkowane terapie ruchowe.
3. Leczenie bólu: Dysplazja łokcia u psów często wiąże się ze znacznym bólem. Dlatego skuteczne leczenie bólu jest kolejnym ważnym aspektem leczenia zachowawczego. Może to obejmować podawanie środków przeciwbólowych i przeciwzapalnych, stosowanie specjalnych diet bogatych w kwasy tłuszczowe omega-3 lub terapie alternatywne, takie jak akupunktura.
4. Modyfikacja aktywności fizycznej: Może być konieczne dostosowanie aktywności fizycznej psa, aby uniknąć dalszego uszkodzenia chorego stawu. Może to oznaczać, że należy ograniczyć lub unikać niektórych czynności obciążających stawy, takich jak skakanie czy szybkie bieganie. Zamiast tego należy skupić się na kontrolowanych, delikatnych ruchach, takich jak te występujące podczas chodzenia lub pływania.

Należy zauważyć, że zachowawcze leczenie dysplazji łokcia u psów jest procesem ciągłym, który wymaga ścisłej współpracy między lekarzem weterynarii a właścicielem psa. Ważne jest również, aby leczenie było dostosowane indywidualnie do psa, ponieważ skuteczność różnych środków może być różna w zależności od psa. W ciężkich przypadkach dysplazji łokcia lub gdy leczenie zachowawcze nie zapewnia wystarczającej poprawy, można rozważyć interwencję chirurgiczną.

Chirurgiczne leczenie dysplazji łokcia

W ciężkich przypadkach dysplazji łokcia leczenie chirurgiczne może być niezbędnym środkiem, aby złagodzić cierpienie psa i poprawić jego jakość życia. Poniżej przedstawiamy różne zabiegi chirurgiczne, które można zastosować w przypadku dysplazji łokcia.

1. Usunięcie fragmentu

Usunięcie fragmentu, zwane także fragmentektomią, jest powszechnie stosowaną metodą leczenia FCP. Luźny fragment powodujący ból i stan zapalny stawu usuwa się chirurgicznie. Operację przeprowadza się metodą artroskopową, czyli poprzez małe nacięcia w skórze i przy użyciu aparatu, co minimalizuje stres zwierzęcia.

2. Subtotalna koronoidektomia

Subtotalna koronoidektomia jest specjalistyczną procedurą chirurgiczną zaprojektowaną specjalnie w celu leczenia FCP. Podczas tej operacji zaatakowany wyrostek dziobowy przyśrodkowy kości łokciowej zostaje prawie całkowicie usunięty. Celem jest zmniejszenie obciążenia stawów i złagodzenie bólu.

3. Procedura rozluźniania bicepsa (BURP)

Procedura uwalniania bicepsa to zabieg chirurgiczny stosowany w leczeniu FCP i innych postaci dysplazji łokcia. Podczas tej operacji przyczep ścięgna mięśnia dwugłowego zostaje rozluźniony w promieniu, aby zmniejszyć nacisk na staw i poprawić mobilność.

4. Przesuwna osteotomia kości ramiennej (SHO)

Przesuwna osteotomia kości ramiennej jest bardziej złożoną operacją mającą na celu rozłożenie naprężeń w stawie łokciowym, zapobiegając bólowi i dalszym uszkodzeniom. Kość ramienia (kość ramienna) zostaje przycięta pod pewnym kątem, a następnie unieruchomiona w nowej pozycji.

5. Proksymalna osteotomia odwodząca łokciowa (PAUL)

Operacja PAUL to zabieg leczenia dysplazji łokcia, polegający na łagodzeniu nacisku na łokieć poprzez ukierunkowane przemieszczenie i unieruchomienie kości łokciowej. Ta procedura może być szczególnie pomocna u psów z poważną niezgodnością stawów.

6. Podwójna osteotomia skośna według Fitzpatricka

Osteotomia podwójnie skośna Fitzpatricka to zaawansowana metoda leczenia dysplazji łokcia. Polega to na przecięciu kości łokciowej w dwóch miejscach i unieruchomieniu jej w nowej pozycji, aby umożliwić lepsze dopasowanie i funkcjonowanie stawu.

Każda z tych operacji wymaga szczególnej opieki pooperacyjnej i rehabilitacji, aby osiągnąć jak najlepszy wynik. Ważne jest, aby po operacji pies był objęty troskliwą opieką i kontrolowany był jego ruch. Fizjoterapia i ukierunkowany trening fizyczny mogą wspomóc proces gojenia i pomóc przywrócić ruchomość i siłę stawu.

Opieka pooperacyjna i rehabilitacja

Po operacji ważne jest, aby pies otrzymał odpowiedni odpoczynek, aby ułatwić gojenie. Jednocześnie delikatna terapia ruchowa jest korzystna dla utrzymania ruchomości stawów i zapobiegania rozpadowi mięśni. Po około dwóch do trzech tygodniach program ćwiczeń można powoli zwiększać.

Rokowanie po udanej operacji jest na ogół dobre. Przy odpowiedniej opiece kontrolnej i ciągłej fizjoterapii większość psów może odzyskać prawie normalną mobilność. Jednak u niektórych psów może nadal występować postępująca choroba zwyrodnieniowa stawów.

zapobieganie

Środki zapobiegawcze mogą zmniejszyć ryzyko rozwoju FCP i OCD u podatnych psów. Obejmują one:

1. Zdrowa dieta: Zbilansowana i bogata w składniki odżywcze żywność, która nie przyspiesza niepotrzebnie wzrostu, jest korzystna.
2. Regularne ćwiczenia: Umiarkowane i regularne ćwiczenia mogą pomóc w utrzymaniu zdrowego wzrostu i zapobieganiu nadmiernemu obciążeniu stawów.
3. Wczesna diagnoza: Regularne badania weterynaryjne mogą wykryć wczesne oznaki choroby i zapewnić szybką interwencję.
4. Selekcja hodowlana: W przypadku ras podatnych na te choroby, podczas hodowli należy zwrócić uwagę na to, aby wykorzystywać zdrowych rodziców, aby zminimalizować ryzyko dziedziczenia.

Należy zauważyć, że te środki nie gwarantują, że u psa nie rozwinie się FCP lub OCD, ale mogą zmniejszyć ryzyko i pomóc psu żyć tak długo i zdrowo, jak to możliwe.

Często zadawane pytania dotyczące dysplazji łokcia u psów

Podsumowanie dysplazji łokcia u psów

Dysplazja łokcia u psów jest złożoną chorobą ortopedyczną, na którą składają się różne zaburzenia rozwojowe i zmiany anatomiczne stawu łokciowego. Dysplazja łokcia u psów wiąże się z nieprawidłowym rozwojem stawu łokciowego, co może prowadzić do bólu, kulawizny i ostatecznie przewlekłej choroby zwyrodnieniowej stawów.

Istnieje wiele czynników, które mogą przyczyniać się do rozwoju dysplazji łokcia u psów. Oprócz czynników genetycznych rolę mogą również odgrywać warunki środowiskowe, dieta i stres fizyczny. Na przykład faza szybkiego wzrostu u psów dużych i szybko rosnących ras często wiąże się z rozwojem dysplazji łokcia u psów.

Rozpoznanie dysplazji łokcia u psów zwykle stawia się na podstawie badań klinicznych i badań obrazowych, takich jak zdjęcia rentgenowskie lub tomografia komputerowa (CT). Podczas badania dysplazji łokcia u psów, chore zwierzę bada się pod kątem oznak bólu i ograniczeń ruchu, a także wykonuje się zdjęcia rentgenowskie lub tomografię komputerową w celu wykrycia zmian w stawie.

Leczenie dysplazji łokcia u psów zależy od ciężkości choroby i ogólnego stanu zdrowia psa. Może obejmować środki zachowawcze, takie jak fizjoterapia, kontrola masy ciała i leczenie bólu, ale także interwencje chirurgiczne, jeśli choroba postępuje i poważnie wpływa na jakość życia psa.

Należy podkreślić, że rokowanie w przypadku dysplazji łokcia psa jest zmienne i zależy od wielu czynników, w tym od ciężkości choroby, czasu postawienia diagnozy i rodzaju leczenia. Jednak dzięki wczesnej diagnozie i odpowiedniemu leczeniu jakość życia psa z dysplazją łokcia często można znacznie poprawić.

Jeśli chodzi o zapobieganie dysplazji łokcia u psów, ważne jest, aby polegać na kompleksowej kontroli hodowli i ukierunkowanych programach hodowlanych, aby zmniejszyć częstość występowania tej choroby u ras zagrożonych. Ponadto właściciele psów powinni zadbać o to, aby ich pupile miały zbilansowaną dietę i podejmowały odpowiednią aktywność fizyczną, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia dysplazji łokci u psów.

Dysplazja łokcia psa jest poważnym schorzeniem wymagającym odpowiedniej pomocy lekarskiej. Lepsze zrozumienie tej choroby i podjęcie odpowiednich środków zapobiegawczych i leczniczych właściciele psów mogą pomóc zminimalizować cierpienie swoich zwierząt i poprawić jakość ich życia.