Na tropie oszałamiającej choroby u kotów: wirus Rustrela

Wiedza na temat patogenów wirusowych stale się poszerza, co przynosi nowe spostrzeżenia w dziedzinie medycyny weterynaryjnej. Obecnie uwaga skupia się na wirusie Rustrela, nowo zidentyfikowanym patogenie odpowiedzialnym za tzw. oszałamiającą chorobę u kotów domowych.

Co to jest wirus Rustrela?

Wirus Rustrela, odkryty w 2020 roku, to patogen wywołujący u kotów poważną chorobę zwaną chorobą oszałamiającą. Jest to wirus wykazujący podobieństwo genetyczne do patogenu różyczki i powodujący wirusowe zapalenie mózgu – zapalenie mózgu – u chorych zwierząt.

Objawy oszałamiającej choroby u kotów

Objawy neurologiczne takie jak:

• Ataksja i zawrotny chód
• Niedowład lub paraliż tylnych nóg
• Zwiększone napięcie mięśniowe
• Problemy z cofaniem pazurów
• Przeczulica w okolicy grzbietu i ogona
• Sporadyczne drżenie i napady padaczkowe

Mogą również wystąpić zmiany w zachowaniu, takie jak zwiększona wokalizacja, depresja lub zwiększone przyleganie. W niektórych przypadkach choroba może trwać kilka dni, tygodni lub nawet roku, a postępujące pogorszenie często prowadzi do eutanazji.

Rozmieszczenie geograficzne wirusa Rustrela – groźnej choroby kotów

Wirus Rustrela, niedawno odkryty czynnik wywołujący groźną chorobę u kotów domowych, przyciągnął uwagę lekarzy weterynarii i badaczy na całym świecie. Jej rozprzestrzenianie się jest kluczowym elementem zrozumienia choroby i opracowania strategii zapobiegania.

Choroba oszałamiająca u kotów jest szeroko rozpowszechniona w Europie

W Europie wirus Rustrela został zidentyfikowany głównie u kotów domowych w Szwecji, Austrii i Niemczech. Odkrycie to sugeruje, że wirus może rozprzestrzeniać się w większej liczbie krajów europejskich, niż sugerują obecne badania.

Wnioski ze Szwecji i Austrii

Porażającą chorobę wywołaną wirusem Rustrela po raz pierwszy zaobserwowano w Szwecji w latach 70. XX wieku. Później, w latach 90., podobne przypadki miały miejsce w Austrii. Dotknięte koty wykazywały objawy neurologiczne typowe dla zakażenia wirusem Rustrela.

Znalezisko w Niemczech

Szczególnie interesujące są odkrycia z małego zoo nad niemieckim Morzem Bałtyckim. Tutaj wirusa wykryto w mózgach kilku zwierząt z objawami neurologicznymi. Ponadto wirusa wykryto także u gryzoni domowych, takich jak mysz żółtoszyja w północnych Niemczech i myszy leśne w Szwecji.

Rezerwuar wirusa

Wydaje się, że wirus Rustrela występuje u wielu gryzoni, pełniąc rolę naturalnego rezerwuaru. Obecność wirusa u gryzoni i sezonowe wahania w ich populacjach mogą odgrywać rolę w rozprzestrzenianiu się wirusa.

Możliwość dalszej dystrybucji

Biorąc pod uwagę, że wirus wykryto u różnych gatunków zwierząt w ogrodzie zoologicznym, pojawia się pytanie, w jakim stopniu może rozprzestrzenić się na inne kraje i kontynenty. Istnieją już doniesienia o podobnych wirusach u nietoperzy w Afryce, co sugeruje szerokie rozmieszczenie geograficzne i szeroki zakres żywicieli.

Badania i monitoring

Naukowcy intensywnie pracują nad dokładniejszym określeniem wzorca dystrybucji wirusa Rustrela. Monitorując populacje dzikich zwierząt i badając przypadki chorób u zwierząt domowych i zwierząt w ogrodach zoologicznych, starają się uzyskać bardziej szczegółowy obraz rozprzestrzeniania się wirusa.

Pełne rozmieszczenie wirusa Rustrela nie zostało jeszcze ostatecznie zbadane. Dzięki ciągłym badaniom i udoskonalonym metodom diagnostycznym możliwe będzie dokładniejsze określenie geograficznego rozprzestrzeniania się wirusa. Informacje te są niezbędne do opracowania skutecznych środków kontroli choroby i ochrony zdrowia naszych zwierząt domowych i potencjalnie zdrowia publicznego.

(C) https://www.accuratepestcontrolmanagement.com/blog/what-diseases-do-rodents-carry

Drogi przenoszenia wirusa Rustrela na koty domowe

Wirus Rustrela, patogen odpowiedzialny za oszałamiającą chorobę u kotów, jest tematem rozmów społeczności weterynaryjnej. Głównym tematem dyskusji na temat tej choroby jest sposób przenoszenia wirusa na koty.

Bezpośredni kontakt z rezerwuarami infekcji

Wydaje się, że przenoszenie wirusa Rustrela na koty jest ściśle powiązane z bezpośrednim kontaktem z jego naturalnymi rezerwuarami. W Europie, zwłaszcza na obszarach wiejskich, wirusa wykryto u gryzoni, takich jak mysz żółtoszyja i myszy leśne, co sugeruje, że zwierzęta te odgrywają ważną rolę w cyklu przenoszenia.

Zachowania łowieckie jako czynnik przenoszenia

Koty wychodzące na zewnątrz, które żerują na małych ssakach, są narażone na zwiększone ryzyko infekcji. Wirus może przedostać się do organizmu kota poprzez zjadanie zakażonej ofiary. Zachowania łowieckie stanowią zatem istotny czynnik ryzyka przeniesienia.

Czynniki środowiskowe i wzorce sezonowe

Sezonowe wzorce występowania choroby spadkowej sugerują, że czynniki środowiskowe, takie jak gęstość populacji gryzoni i warunki pogodowe, mogą mieć wpływ na przenoszenie. Ryzyko przeniesienia wirusa również wydaje się wyższe, szczególnie w miesiącach zimowych i wiosennych, kiedy wzrasta aktywność gryzoni.

Niewyjaśnione aspekty przenoszenia wirusa

Chociaż za główne źródło infekcji uważa się bezpośredni kontakt z gryzoniami, wiele pytań dotyczących przenoszenia wirusa Rustrela pozostaje bez odpowiedzi. Obejmuje to kwestię, czy i w jaki sposób wirus może być przenoszony przez zakażone koty oraz czy inne drogi przenoszenia, takie jak ukąszenia owadów lub kontakt pośredni, również odgrywają rolę.

Podejścia badawcze do transmisji

Obecne badania skupiają się na lepszym zrozumieniu dróg przenoszenia wirusa Rustrela. Badania dotyczące sposobu wydalania wirusa przez zakażone zwierzęta, jego zdolności do przetrwania w środowisku i możliwych wektorów mają kluczowe znaczenie dla przerwania łańcucha przenoszenia.

Znaczenie w zapobieganiu groźnym chorobom u kotów

Zrozumienie dróg przenoszenia jest niezbędne do opracowania strategii zapobiegania. Dla właścicieli kotów oznacza to uświadomienie zagrożeń i, jeśli to konieczne, dostosowanie zachowania kotów wychodzących na zewnątrz, aby zminimalizować ryzyko infekcji.

Przenoszenie wirusa Rustrela na koty domowe jest złożonym zjawiskiem, które w dużym stopniu zależy od naturalnego zachowania kotów i warunków ekologicznych. Dzięki ciągłym badaniom i gromadzeniu danych nauka ma nadzieję opracować skuteczne środki kontroli i zapobiegania, aby zapewnić zdrowie populacji kotów.

Diagnoza oszałamiającej choroby u kotów

Diagnozowanie choroby oszałamiającej, choroby neurologicznej u kotów wywoływanej przez wirusa Rustrela, jest złożonym procesem wymagającym szeregu badań.

anamnese

Najpierw lekarz weterynarii zbiera szczegółowe informacje na temat historii choroby kota. Należą do nich możliwe objawy, takie jak trudności w chodzeniu, zmiany w zachowaniu oraz wszelkie epizody gorączki lub drgawki. Ważna jest również wiedza, czy dany kot jest kotem wychodzącym na zewnątrz, ponieważ zwiększa to ryzyko infekcji od gryzoni.

Badanie kliniczne

Badanie fizykalne obejmuje ocenę neurologiczną, która sprawdza odruchy, koordynację, siłę mięśni i zachowanie kota. Można zidentyfikować typowe objawy oszałamiającej choroby, takie jak niepewny chód.

Testy laboratoryjne

Badania krwi mogą pomóc wykluczyć inne przyczyny objawów i dostarczyć dowodów na infekcję. Jednak samego wirusa Rustrela nie zawsze można wykryć za pomocą badań krwi.

Procedury obrazowania

MRI (rezonans magnetyczny) lub CT (tomografia komputerowa) mogą pomóc w potwierdzeniu diagnozy.

Rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografia komputerowa (CT) głowy może być wykorzystana do uwidocznienia wszelkich zmian strukturalnych w mózgu, które mogą wskazywać na postępującą chorobę. Szczególną uwagę zwraca się na anomalie w istocie szarej, gdyż należy się tu spodziewać charakterystycznych zmian.

Diagnostyka płynu mózgowo-rdzeniowego

Nakłucie lędźwiowe w celu uzyskania próbki płynu mózgowo-rdzeniowego (płynu mózgowo-rdzeniowego) może dostarczyć dodatkowych ważnych wskazówek. Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego może ujawnić markery stanu zapalnego i oznaki infekcji wirusowej.

Testy z biologii molekularnej

Do wykrycia obecności wirusa Rustrela w próbkach można zastosować specjalne testy, takie jak reakcja łańcuchowa polimerazy (PCR). Test ten jest szczególnie czuły i pozwala zidentyfikować nawet niewielkie ilości genomu wirusa.

Diagnostyka różnicowa

Ważne jest również odróżnienie jej od innych chorób neurologicznych, takich jak toksoplazmoza, FIP (zakaźne zapalenie otrzewnej kotów) czy inne zapalenie mózgu. Choroby te mogą powodować podobne objawy i należy je wykluczyć, wykonując odpowiednie badania.

Testy serologiczne

Do pomiaru odpowiedzi układu odpornościowego na wirusa można również zastosować testy na obecność przeciwciał. Jednak interpretacja wyników może być skomplikowana, ponieważ przeciwciała mogą pozostać w organizmie nawet po ustąpieniu poprzedniej infekcji.

Badanie patologiczne

W przypadku eutanazji lub śmierci kota z powodu przewlekłej choroby można wykonać badanie patologiczne mózgu, aby ostatecznie potwierdzić diagnozę. Badanie to umożliwia wykrycie zmian histopatologicznych w mózgu typowych dla wirusa Rustrela.

Ostateczna diagnoza oszałamiającej choroby u kotów

Ostateczną diagnozę oszałamiającej choroby stawia się na podstawie połączenia objawów klinicznych, wyników badań laboratoryjnych, badań obrazowych i, jeśli zostaną wykonane, wyników patologicznych. Kompleksowe podejście ma kluczowe znaczenie, ponieważ nie ma jednej metody badawczej, która sama w sobie umożliwiłaby postawienie ostatecznej diagnozy.

Wczesne wykrycie i kompleksowa diagnoza mają kluczowe znaczenie dla optymalnej opieki i leczenia kotów z podejrzeniem ciężkiej choroby. Interdyscyplinarna współpraca między lekarzami weterynarii, neurologami i patologami może zapewnić najlepszą możliwą diagnozę i terapię dotkniętym chorobą zwierzętom.

Diagnostyka różnicowa chorób neurologicznych u kotów - oszałamiająca choroba u kotów

Jeśli chodzi o zaburzenia neurologiczne u kotów, kluczowa jest dokładna diagnostyka różnicowa, która pozwoli na rozróżnienie podobnych schorzeń i zapewnienie prawidłowego leczenia. Tutaj kompleksowo przyjrzymy się, jak odróżnić oszałamiającą chorobę wywoływaną przez wirusa Rustrela od innych chorób neurologicznych.

Zakaźne zapalenie otrzewnej kotów (FIP)

FIP to choroba wirusowa wywoływana przez koronaawirus kotów, która może również powodować objawy neurologiczne, takie jak ataksja i osłabienie. Rozpoznanie stawia się na podstawie wywiadu, objawów klinicznych, testów na obecność specyficznych przeciwciał, a czasami na podstawie wykrycia wirusa w płynie, który może gromadzić się w jamie brzusznej.

Toksoplazmoza

Toksoplazmoza, wywoływana przez pierwotniaka Toxoplasma gondii, może powodować objawy neurologiczne u kotów, w tym drgawki i zmiany w zachowaniu. Diagnozę można postawić na podstawie testów serologicznych w celu określenia przeciwciał Toxoplasma.

Białaczka kotów (FeLV) i wirus niedoboru odporności kotów (FIV)

Obie infekcje wirusowe mogą mieć objawy neurologiczne. W postawieniu diagnozy pomocne są testy wykrywające antygen lub przeciwciała FeLV lub FIV.

Zatrucia

Zatrucie np. pestycydami, metalami ciężkimi czy toksycznymi roślinami może wywołać podobne objawy neurologiczne. Diagnostycznie prowadzi tutaj wywiad, objawy i specyficzne badania toksykologiczne.

Traumatyczne obrażenia

Urazowe uszkodzenie mózgu lub rdzenia kręgowego w wyniku wypadków może również powodować deficyty neurologiczne. Do postawienia diagnozy niezbędne są procedury obrazowe, takie jak zdjęcia rentgenowskie, tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny.

Inne wirusowe zapalenie mózgu

Inne wirusy, takie jak wirus opryszczki kotów, mogą powodować zapalenie mózgu i podobne objawy. Diagnozę często można postawić na podstawie połączenia objawów, badań krwi, a czasami badań płynu mózgowo-rdzeniowego.

Choroby zwyrodnieniowe

Choroby zwyrodnieniowe, takie jak gąbczasta encefalopatia kotów, charakteryzują się postępującym pogorszeniem stanu neurologicznego. Diagnoza może być trudna i często opiera się na wykluczeniu innych schorzeń.

Metody diagnostyczne

• Badania krwi: Kompleksowe badania krwi mogą ujawnić infekcje i markery stanu zapalnego.
• Obrazowanie: Skany MRI i CT zapewniają obrazy mózgu i rdzenia kręgowego.
• Analiza płynu mózgowo-rdzeniowego: Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego może ujawnić zapalenie lub infekcję OUN.
• Testy specyficzne: Testy PCR mogą wykryć materiał genetyczny patogenów, testy przeciwciał mogą wykazać przebytą lub obecną infekcję.

Znaczenie diagnostyki różnicowej

Dokładna diagnostyka różnicowa ma ogromne znaczenie, aby móc rozpocząć terapię celowaną i dostosować leczenie choroby do konkretnych potrzeb kota. Wczesna i prawidłowa diagnoza znacząco poprawia rokowanie.

Identyfikacja zaburzeń neurologicznych u kotów wymaga dokładnego podejścia diagnostycznego. W przypadku podejrzenia groźnej choroby wywołanej wirusem Rustrela należy przeprowadzić kompleksowe badanie, które uwzględnia również możliwość wystąpienia innych chorób. Tylko w ten sposób można zapewnić odpowiednie leczenie i zapewnić kotu jak najlepsze samopoczucie.

Możliwości leczenia oszałamiającej choroby u kotów

Leczenie podtrzymujące

Leczenie groźnej choroby u kotów skupia się przede wszystkim na leczeniu wspomagającym i objawowym, ponieważ nie ma specyficznego leczenia przeciwwirusowego przeciwko wirusowi Rustrela. Intensywna opieka i wsparcie ze strony właściciela zwierzęcia są kluczowe dla utrzymania i poprawy jakości życia chorego kota.

Leczenie objawowe

W celu kontrolowania napadów padaczkowych można przepisać leki przeciwdrgawkowe, natomiast leki zwiotczające mięśnie mogą pomóc złagodzić objawy zwiększonego napięcia mięśni.

Leki przeciwzapalne

Kortykosteroidy, takie jak prednizolon, można stosować w celu zmniejszenia odpowiedzi zapalnej w mózgu. Należy jednak dokładnie rozważyć stosowanie tych leków, ponieważ mogą one również osłabiać układ odpornościowy.

Zarządzanie bólem

W razie potrzeby w celu złagodzenia bólu i dyskomfortu można podać niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) lub inne leki przeciwbólowe.

Zarządzanie odżywianiem

W przypadku kotów, które nie mogą samodzielnie jeść ani pić, konieczne może być karmienie wspomagające przez sondę nosowo-żołądkową. Ważne jest, aby kot otrzymywał odpowiednią ilość składników odżywczych i płynów, które wzmocnią organizm i wspomogą proces gojenia.

fizykoterapia

Dostosowana fizjoterapia może pomóc w utrzymaniu i poprawie funkcji mięśni, szczególnie u kotów cierpiących na niedowład lub paraliż.

higiena

Ze względu na ryzyko nietrzymania moczu, należy zachować szczególną higienę, aby uniknąć podrażnienia i infekcji skóry. Regularne sprzątanie i zmiana pościeli pomogą zwiększyć komfort kota.

nadzór

Aby monitorować postęp choroby i odpowiednio dostosowywać plany leczenia, wymagane są regularne kontrole weterynaryjne.

Projekt środowiskowy

Bezpieczne i spokojne środowisko w domu może zmniejszyć stres u chorego kota i pomóc zapobiec wypadkom lub urazom, które mogą być spowodowane niepewnym chodem.

Akcja prewencyjna

Chociaż nie ma szczepionki przeciwko wirusowi Rustrela, zaleca się ścisłe monitorowanie kotów przebywających na świeżym powietrzu i, jeśli to możliwe, minimalizowanie kontaktu z potencjalnymi żywicielami rezerwuarowymi, takimi jak gryzonie.

Długoterminowa opieka

Choroba oszałamiająca może być chorobą długoterminową, a u niektórych kotów mogą wystąpić skutki uboczne lub choroba przewlekła. Dlatego dla właścicieli tych kotów niezbędne jest długoterminowe planowanie opieki.

Wybór opcji leczenia zależy od nasilenia objawów, ogólnego stanu kota i innych indywidualnych czynników. Ścisła współpraca z lekarzem weterynarii jest niezbędna do opracowania najlepszej strategii leczenia dla każdego kota i utrzymania jego jakości życia w jak największym stopniu.

Rokowanie w przypadku oszałamiającej choroby u kotów

Rokowanie dla kotów cierpiących na postępującą chorobę jest bardzo indywidualne i zależy w dużym stopniu od stadium choroby w chwili rozpoznania, nasilenia objawów i reakcji na leczenie wspomagające. Poniżej omówiono różne aspekty, które należy wziąć pod uwagę w prognozowaniu choroby postępującej.

Wczesne wykrycie i rozpoczęcie leczenia

Wczesna diagnoza i szybkie rozpoczęcie leczenia wspomagającego mogą mieć kluczowe znaczenie dla wyniku choroby. Koty leczone we wczesnym stadium mogą mieć większe szanse na częściowe lub całkowite wyleczenie.

Stopień uszkodzenia neurologicznego

Nasilenie i zasięg uszkodzeń neurologicznych odgrywają kluczową rolę w rokowaniu. Łagodne przypadki, w których koty mogą nadal chodzić i jeść samodzielnie, często mają lepsze rokowanie niż ciężkie przypadki z ciężką ataksją i paraliżem.

Odpowiedź na leczenie objawowe

Koty, które dobrze reagują na leczenie objawowe, szczególnie leki przeciwdrgawkowe i przeciwzapalne, mogą osiągnąć bardziej stabilną fazę, co zapewnia lepsze długoterminowe rokowanie.

Wsparcie ze strony właściciela

Dla rokowania ważna jest także chęć i zdolność właściciela do zapewnienia intensywnej opieki i wsparcia. Kochająca i troskliwa opieka w domu może zwiększyć szanse na wyzdrowienie.

Ogólny stan kota

Kolejnym ważnym czynnikiem jest ogólny stan zdrowia kota przed chorobą. Młode i poza tym zdrowe koty mogą mieć lepsze rokowania niż starsze koty lub koty z wcześniej istniejącymi problemami zdrowotnymi.

Komplikacje

Wystąpienie powikłań w postaci wtórnych infekcji czy poważnych zmian w zachowaniu może pogorszyć rokowanie.

Obserwacja długoterminowa

Ponieważ w niektórych przypadkach groźna choroba może mieć charakter przewlekły, konieczna jest długoterminowa obserwacja. U pewnej liczby kotów mogą wykazywać objawy szczątkowe, które wymagają stałego dostosowania warunków życia.

Badania i nowe podejścia terapeutyczne

Trwające badania i rozwój nowych podejść terapeutycznych mogą poprawić rokowanie w przyszłości. Postępy w medycynie weterynaryjnej, takie jak rozwój konkretnych leków przeciwwirusowych, mogą zaoferować nowe możliwości leczenia.

Ważne jest, aby oczekiwania co do przebiegu choroby były realistyczne i lekarzem weterynarii ustalić indywidualne rokowanie Niektóre koty mogą wyzdrowieć, inne mogą wymagać opieki przez całe życie, a jeszcze inne mogą wymagać uśpienia ze względu na poważne pogorszenie ich stanu. Decyzję należy zawsze podejmować kierując się dobrem kota i biorąc pod uwagę jakość jego życia.

Czy wirus może przenieść się z kotów na ludzi?

Do chwili obecnej nie ma jednoznacznych dowodów na to, że wirus Rustrela może przenosić się z kotów na ludzi. Jednakże badania nad tym nowym wirusem i jego potencjałem odzwierzęcym – tj. zdolnością do przenoszenia się ze zwierząt na ludzi – są wciąż na stosunkowo wczesnym etapie.

Badania naukowe koncentrują się na pogłębieniu wiedzy na temat wirusa, szczególnie w odniesieniu do zasięgu jego żywicieli i dróg przenoszenia. Dotychczasowe dowody sugerują, że wirus Rustrela występuje głównie wśród niektórych ssaków, takich jak gryzonie i koty.

Wiadomo jednak, że wirusy potrafią się zmieniać i przystosowywać, co teoretycznie mogłoby również umożliwić w przyszłości przeniesienie wirusa na ludzi. Dlatego ważne jest, aby uważnie monitorować rozwój badań i podejmować odpowiednie środki bezpieczeństwa, szczególnie w przypadku zakażonych zwierząt i w praktyce weterynaryjnej.

Projekty badawcze, takie jak projekt Rubizoo w Instytucie Friedricha Loefflera , mają kluczowe znaczenie dla dalszego wyjaśnienia właściwości wirusa Rustrela i identyfikacji możliwych zagrożeń dla ludzi. Do czasu uzyskania ostatecznych wyników zaleca się ostrożne obchodzenie się z chorymi zwierzętami i zawsze należy przestrzegać zasad higieny, aby zminimalizować wszelkie możliwe, choć mało prawdopodobne, ryzyko przeniesienia.

Podsumowanie oszałamiającej choroby u kotów

Choroba zawrotów głowy kotów jest chorobą neurologiczną wywoływaną przez wirusa Rustrela, który dopiero niedawno został powszechnie zidentyfikowany. Ostra choroba u kotów często dotyka koty wychodzące na zewnątrz, co wskazuje na możliwość przeniesienia przez zakażone gryzonie. Wiadomo, że u kotów z chorobą zawrotną występują objawy takie jak ataksyjny chód, czyli zaburzenie koordynacji ruchowej, czy deficyty neurologiczne.

Szczególną cechą oszałamiającej choroby u kotów jest różnorodność objawów. Oprócz zaburzeń chodu, oszałamiająca choroba u kotów może również powodować drżenie, napady padaczkowe i zmiany w zachowaniu. Rozpoznanie groźnej choroby u kotów wymaga dokładnego badania neurologicznego, a także specjalnych testów w celu wykrycia wirusa Rustrela.

Leczenie przewlekłej choroby u kotów zależy od nasilenia objawów; często ma charakter wspomagający i ma na celu poprawę jakości życia dotkniętych kotów. Całkowity powrót do zdrowia po oszałamiającej chorobie u kotów jest rzadkością, a stan wielu zwierząt wykazuje postępujące pogorszenie. Dlatego też należy zachować ostrożność podczas prognozowania wystąpienia groźnej choroby u kotów.

Jeśli chodzi o postępującą chorobę u kotów, środki zapobiegawcze również odgrywają ważną rolę w minimalizowaniu ryzyka infekcji. Dlatego wskazane jest, aby właściciele kotów byli dobrze poinformowani o groźnej chorobie u kotów i szybko reagowali w przypadku podejrzeń. Dalsze badania nad oszałamiającą chorobą kotów są niezbędne do opracowania lepszych metod diagnostyki i leczenia.

Obecnie nie ma szczepionki przeciwko tej groźnej chorobie u kotów, co podkreśla znaczenie skutecznej profilaktyki. Edukacja na temat oszałamiającej choroby kotów jest ważna zarówno dla właścicieli zwierząt, jak i lekarzy weterynarii. Ponadto należy informować społeczeństwo o groźnej chorobie kotów, aby zwiększyć świadomość na temat tej poważnej choroby.

Ponieważ w niektórych regionach Europy zawroty głowy u kotów są powszechne, właściciele kotów powinni zwracać uwagę na objawy zaostrzeń u kotów. Wczesne wykrycie groźnej choroby u kotów może pomóc w znalezieniu szybkiego wsparcia i ograniczeniu rozprzestrzeniania się wirusa. Podsumowując, oszałamiająca choroba kotów stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i pozostaje wyzwaniem dla nauk weterynaryjnych.