Dysfunkcje poznawcze u psów i kotów: przyczyny, objawy i leczenie

Wstęp

Dysfunkcja funkcji poznawczych (CDS) to choroba neurodegeneracyjna, która występuje głównie u starszych psów i kotów i wiąże się z utratą neuronów i zwyrodnieniem neuroaksonów. W porównaniu z chorobą Alzheimera u ludzi, CDS prowadzi do zmian w zachowaniu, pamięci i zdolności uczenia się dotkniętych zwierząt. W tym artykule przedstawiamy kompleksowy przegląd przyczyn, objawów, możliwości diagnostycznych i metod leczenia tej choroby.

Co to jest dysfunkcja poznawcza?

Dysfunkcja poznawcza opisuje postępującą utratę zdolności umysłowych zwierzęcia, często spowodowaną zmianami w mózgu związanymi z wiekiem. Zwyrodnienie to jest spowodowane nagromadzeniem białek beta-amyloidowych i uszkodzeniem neuronów. Choroba występuje najczęściej u psów i kotów w podeszłym wieku, chociaż pierwsze objawy mogą pojawić się już w wieku około 6 do 8 lat.

Charakterystyka choroby u psów i kotów

• Psy : Psy często wykazują pierwsze objawy od 11 roku życia. Należą do nich zmiany w zachowaniach społecznych, zaburzenia snu i zaburzenia treningu domowego. Starsze psy często wydają się zdezorientowane, niespokojne i rozwijają się u nich lęk separacyjny.
• Koty : U kotów pierwsze objawy pojawiają się zwykle w wieku 10 lat. Typowe objawy obejmują zwiększoną wokalizację nocną, nieczystość i zmiany w zachowaniu, takie jak wycofanie lub zwiększone przyleganie.

Typowe objawy CDS

Postęp dysfunkcji poznawczych można rozpoznać po różnych objawach. Do najczęstszych zmian w zachowaniu psów i kotów należą:

• Dezorientacja : Zwierzęta wydają się zdezorientowane, nie rozpoznają już znajomego otoczenia ani ludzi i chodzą bez celu.
• Zmiany w zachowaniu społecznym : Psy i koty wykazują zmienioną więź ze swoimi właścicielami – są albo szczególnie uczuciowe, albo stają się bardziej wycofane.
• Zaburzenia snu : Wiele dotkniętych chorobą zwierząt śpi w ciągu dnia i jest niespokojnych w nocy, co prowadzi do zakłóceń w naturalnym rytmie snu i czuwania.
• Utrata treningu domowego : Psy i koty, które były wcześniej dobrze wyszkolone, często zapominają o załatwianiu potrzeb w zwykłych miejscach.
• Strach i niepokój : Szczególnie starsze psy są podatne na zwiększoną nerwowość, która może objawiać się nadmiernym szczekaniem, drżeniem lub niszczeniem przedmiotów.

Jaka jest różnica między demencją u psów i kotów?

Termin „demencja” jest często używany w odniesieniu do zmian poznawczych u starszych psów i kotów, ale istnieją różnice, które warto wyjaśnić, szczególnie w odniesieniu do diagnozowanej dysfunkcji poznawczej (CDS), która jest charakterystyczna dla zwierząt domowych.

Demencja i zaburzenia funkcji poznawczych: terminy wyróżniające

Demencja to ogólny termin opisujący postępujące pogarszanie się zdolności umysłowych u ludzi i często kojarzony jest z chorobami takimi jak choroba Alzheimera. U człowieka demencja oznacza zazwyczaj znaczny spadek funkcji poznawczych, takich jak pamięć, myślenie i umiejętność rozwiązywania problemów, co ma ogromny wpływ na życie codzienne.

Dysfunkcje poznawcze u psów i kotów to specyficzna diagnoza, która odnosi się do podobnych zmian psychicznych, jakie zachodzą u starszych zwierząt. Zmiany te obejmują dezorientację, zmiany w zachowaniu, zaburzenia snu i problemy z ćwiczeniami domowymi. Chociaż objawy dysfunkcji poznawczych są porównywalne z demencją u ludzi, termin „demencja” nie jest tak powszechnie stosowany w medycynie weterynaryjnej, ponieważ przyczyny i mechanizmy choroby są często różne u zwierząt.

Ważne różnice

1. Przyczyny i mechanizmy : Otępienie ludzkie , zwłaszcza choroba Alzheimera, charakteryzuje się gromadzeniem się białek beta-amyloidowych i zwyrodnieniem komórek nerwowych w mózgu. Prowadzi to do postępującego uszkodzenia funkcji mózgu. U zwierząt dysfunkcje poznawcze charakteryzują się również zwyrodnieniem neuronów i złogami beta-amyloidu, ale dokładne przyczyny i mechanizmy nie są jeszcze w pełni poznane. Istnieją dowody na to, że proces starzenia się mózgu przebiega inaczej u psów i kotów niż u ludzi.
2. Użycie terminu „demencja” : Chociaż demencja jest uważana za jasno określoną diagnozę kliniczną u ludzi, termin ten jest często używany potocznie jedynie w weterynarii. Dysfunkcje poznawcze to bardziej szczegółowy termin używany przez lekarzy weterynarii do opisania zmian poznawczych u starszych zwierząt.
3. Objawy i przebieg : Oprócz utraty pamięci, do objawów demencji u ludzi zaliczają się także problemy językowe, trudności z orientacją, a w zaawansowanych stadiach ograniczenia fizyczne. U psów i kotów z dysfunkcjami poznawczymi widoczne są zmiany w zachowaniu, takie jak nocne wędrówki, zwiększone przywiązanie lub wycofanie, nieczystość i niepokój. Objawy u zwierząt są często bardziej subtelne i trudne do rozpoznania, ponieważ zwierzęta nie mogą wyrażać swoich zdolności poznawczych w taki sam sposób jak ludzie.
4. Diagnoza i leczenie : Demencję u ludzi diagnozuje się za pomocą testów neurologicznych, skanów MRI i testów poznawczych. U zwierząt diagnostyka dysfunkcji poznawczych opiera się przede wszystkim na wnikliwej analizie behawioralnej, wykluczeniu innych chorób i zastosowaniu skal oceny zdolności poznawczych. Leki stosowane w leczeniu objawów demencji u ludzi (takie jak Donepezil) różnią się od leków stosowanych u zwierząt (takie jak selegilina lub określone suplementy diety).

Podobieństwa

Zarówno u psów, kotów, jak i u ludzi zwyrodnienie funkcji poznawczych jest postępującą i nieodwracalną chorobą, która pojawia się częściej wraz z wiekiem. W obu przypadkach głównym celem terapii jest poprawa jakości życia i jak najlepsze opanowanie objawów, ponieważ wyleczenie nie jest możliwe.

Chociaż demencja i zaburzenia funkcji poznawczych u psów i kotów mają wiele podobieństw, takich jak podobne objawy i przyczyny, istnieją również istotne różnice w terminologii, diagnostyce i leczeniu. W przypadku zwierząt domowych preferowany jest termin „dysfunkcja funkcji poznawczych”, ponieważ lepiej odnosi się on do specyficznych warunków występujących u zwierząt.

Diagnostyka dysfunkcji poznawczych u psów i kotów

Diagnozowanie dysfunkcji poznawczych (CDS) u zwierząt domowych, zwłaszcza psów i kotów, jest trudnym zadaniem. Ponieważ objawy często zaczynają się stopniowo i można je pomylić z naturalnym procesem starzenia, wymagana jest szczegółowa, wieloetapowa diagnoza, aby bezpiecznie zidentyfikować stan i wykluczyć inne możliwe przyczyny zachowania.

1. Dokładna historia behawioralna

Pierwszy krok w postawieniu diagnozy rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu behawioralnego, który sporządzają wspólnie właściciel i lekarz weterynarii. Ważne jest, aby określić dokładny czas pojawienia się pierwszych objawów i prześledzić rozwój zachowania w czasie.

Ważne pytania, które należy zadać:

• Kiedy rozpoczęły się zmiany w zachowaniu?
• Czy istnieją pewne wyzwalacze lub sytuacje, w których zachowanie staje się zauważalne?
• Czy są zauważalne zmiany w zachowaniach społecznych, treningu domowym lub rytmie snu i czuwania?
• Czy występują oznaki strachu lub niepokoju, zwłaszcza w nowych lub nieznanych sytuacjach?

Ponadto pomocne jest, jeśli właściciele zwierząt domowych nagrywają wideo zachowań swoich zwierząt, zwłaszcza w sytuacjach, które wydają im się problematyczne. Dzięki temu lekarz weterynarii może obiektywnie ocenić zachowanie i dokonać trafnej oceny.

2. Stosowanie skal ocen

W celu systematycznego rejestrowania zdolności poznawczych zwierzęcia często stosuje się wystandaryzowane skale oceny. Skale te pomagają mierzyć zakres i nasilenie objawów oraz dokumentować zmiany w czasie.

Przykładem jest tzw. skala DISHA , która systematycznie rejestruje następujące aspekty zachowań:

• Dezorientacja : Czy zwierzę chodzi bez celu lub nie rozpoznaje już znanych osób i miejsc?
• Interakcje : Jak zmieniły się zachowania społeczne wobec ludzi i innych zwierząt?
• Rytm snu i czuwania : Czy sen zwierzęcia został zakłócony? Czy jest niespokojny w nocy?
• Zachowanie w domu : Czy zwierzę ma trudności z korzystaniem ze swoich zwykłych miejsc do wypróżniania się lub oddawania moczu?
• Poziom aktywności : Czy poziom aktywności zwierzęcia znacznie wzrósł czy spadł?

Dzięki regularnym badaniom i stosowaniu tych skal lekarz weterynarii może dokładnie monitorować postęp choroby i w razie potrzeby dostosować leczenie.

3. Wykluczenie innych chorób

Istotnym aspektem diagnostyki jest wykluczenie innych przyczyn medycznych, które mogą powodować podobne objawy. Choroby związane z wiekiem, takie jak zapalenie stawów, zaburzenia neurologiczne lub choroby narządów, mogą również wpływać na zachowanie zwierzęcia i należy je wykluczyć przed potwierdzeniem diagnozy CDS.

Do ważnych badań diagnostycznych zalicza się:

• Badania krwi : Mogą dostarczyć informacji na temat ogólnego stanu zdrowia zwierzęcia i zidentyfikować możliwe zaburzenia metaboliczne, takie jak choroby wątroby lub nerek.
• Badania moczu : Służą do wykluczenia infekcji lub chorób dróg moczowych, które mogą prowadzić na przykład do nietrzymania moczu.
• Badania obrazowe : W niektórych przypadkach badania obrazowe, takie jak prześwietlenia rentgenowskie, rezonans magnetyczny lub tomografia komputerowa, mogą być konieczne w celu zdiagnozowania lub wykluczenia uszkodzenia mózgu, nowotworów lub chorób neurologicznych.

4. Obserwacja rytmu snu i czuwania

Jednym z najbardziej widocznych objawów dysfunkcji poznawczych jest zmiana w cyklu snu i czuwania. Wiele chorych zwierząt śpi więcej w ciągu dnia i jest niespokojnych w nocy. Pomocna jest obserwacja rytmu snu zwierzęcia przez kilka dni i w razie potrzeby zapisanie go w dzienniczku.

Zapisy te dostarczają lekarzowi weterynarii cennych informacji na temat ciężkości choroby i tego, jak poważne są objawy choroby u zwierzęcia.

5. Dodatkowe badania neurologiczne

Ponieważ dysfunkcjom poznawczym często towarzyszą zmiany neurologiczne, można wykonać dodatkowe badania neurologiczne w celu bardziej szczegółowego zbadania funkcji mózgu. Należą do nich badanie odruchów, reakcji na światło i hałas oraz sprawdzenie koordynacji.

W zależności od wyników konieczne może być wykonanie zaawansowanych badań neurologicznych lub badań specjalistycznych w celu dokładniejszej analizy stanu mózgu.

6. Długoterminowa obserwacja behawioralna

CDS jest chorobą postępującą i dlatego ważne jest monitorowanie zachowania zwierzęcia w czasie. Regularne wizyty kontrolne i stosowanie kwestionariuszy oceny zachowania mogą pomóc w weryfikacji skuteczności leczenia i monitorowaniu postępu choroby.

Kolejnym ważnym aspektem jest współpraca lekarza weterynarii z właścicielem zwierzęcia. Właściciele zwierząt powinni być w stanie rozpoznać objawy i wcześnie zgłosić zmiany w zachowaniu zwierzęcia, aby w porę móc dostosować terapię.

Diagnozowanie dysfunkcji poznawczych u psów i kotów wymaga systematycznego i holistycznego podejścia. Dopiero dokładny wywiad behawioralny, zastosowanie wystandaryzowanych skal oceny, wykluczenie innych chorób i w razie potrzeby specjalistyczne badania neurologiczne pozwalają na postawienie potwierdzonej diagnozy. Regularne kontrole kontrolne i ścisła współpraca między lekarzem weterynarii a właścicielem zwierzęcia mają kluczowe znaczenie, aby jak najlepiej wspierać dobrostan zwierzęcia i monitorować postęp choroby.

Możliwości leczenia zaburzeń funkcji poznawczych u psów i kotów

Leczenie dysfunkcji poznawczych (CDS) u psów i kotów wymaga wieloaspektowego podejścia w celu poprawy jakości życia dotkniętych nimi zwierząt. Ponieważ jest to choroba postępująca, przewlekła, terapia ma na celu przede wszystkim spowolnienie postępu objawów i poprawę dobrego samopoczucia. Stosuje się środki behawioralne, terapie żywieniowe i leczenie farmakologiczne. Poniżej szczegółowo wyjaśniamy te podejścia, ze szczególnym uwzględnieniem terapii lekowej.

1. Adaptacje behawioralne i środowiskowe

Stabilne środowisko i stymulacja psychiczna odgrywają kluczową rolę w leczeniu CDS. Najważniejsze jest, aby zapewnić zwierzęciu zajęcie, stworzyć rutynę i zminimalizować stres:

• Stałe codzienne czynności : Regularne czynności zapewniają zwierzęciu orientację i pomagają uniknąć dezorientacji. Dotyczy to w szczególności czasu karmienia i chodzenia.
• Stymulacja mentalna : Gry intelektualne, zabawki interaktywne lub proste sesje treningowe mogą aktywować zdolności poznawcze zwierzęcia. W przypadku kotów można to zrobić poprzez układanie puzzli z jedzeniem lub zabawę z ruchomymi obiektami.
• Dostosowanie do środowiska : Zapewnienie łatwo dostępnych toalet (np. nisko położonych kuwet) i częstych wyjść dla psów, zwłaszcza w nocy, pomaga zminimalizować brak bezpieczeństwa i nieczystość.

2. Odżywki i suplementy diety

Specjalne diety i suplementy odgrywają ważną rolę we wspieraniu funkcjonowania mózgu. Badania pokazują, że niektóre składniki odżywcze mogą spowolnić postęp dysfunkcji poznawczych.

• Przeciwutleniacze : chronią mózg przed szkodliwym wpływem stresu oksydacyjnego, który nasila się wraz z wiekiem. Wykazano, że dieta bogata w witaminę E, witaminę C i beta-karoten jest korzystna.
• Kwasy tłuszczowe Omega-3 : Te nienasycone kwasy tłuszczowe mają właściwości neuroprotekcyjne. Wchodzą w skład specjalnych diet dla seniorów dla psów i kotów, wspomagają zdrowie układu nerwowego.
• Trójglicerydy średniołańcuchowe (MCT) : Wykazano, że dieta wzbogacona w MCT jest szczególnie skuteczna, ponieważ tłuszcze te stanowią alternatywne źródło energii dla mózgu i mogą poprawić funkcje poznawcze.
• S-adenozylometionina (SAMe) : Suplement ten wspomaga funkcjonowanie mózgu poprzez zwiększenie poziomu glutationu w mózgu, co zmniejsza stres oksydacyjny.
• Fosfatydyloseryna : Fosfolipid, który poprawia funkcjonowanie błon komórkowych i ma pozytywny wpływ na pamięć i zdolności poznawcze.

3. Lek

Farmakoterapia jest ważnym elementem leczenia zaburzeń funkcji poznawczych. Istnieje wiele leków stosowanych w celu złagodzenia objawów i poprawy jakości życia. Oto przegląd najważniejszych preparatów, ich działania, a także zagrożeń i skutków ubocznych:

3.1 Selegilina (Anipryl®)

Selegilina jest inhibitorem monoaminooksydazy B (IMAO) specjalnie zatwierdzonym do leczenia zaburzeń funkcji poznawczych u psów. Działa poprzez hamowanie rozkładu dopaminy w mózgu, poprawiając w ten sposób funkcje poznawcze.

• Działanie : Selegilina spowalnia rozkład dopaminy, dzięki czemu wspomaga komunikację pomiędzy komórkami nerwowymi. Może pomóc złagodzić objawy, takie jak dezorientacja, niepokój i niepokój.
• Zagrożenia i skutki uboczne : Częste działania niepożądane obejmują dyskomfort żołądkowo-jelitowy, niepokój i zwiększoną aktywność. Ponieważ selegilina jest IMAO, nie łączyć z innymi lekami serotoninergicznymi (takimi jak SSRI), ponieważ może to spowodować potencjalnie śmiertelny zespół serotoninowy . Zaleca się także ostrożność podczas stosowania niektórych leków przeciwpasożytniczych (np. amitraz).

3.2 Fluoksetyna (Prozac®) i sertralina (Zoloft®)

Te dwa leki należą do klasy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) i są powszechnie stosowane u psów i kotów w leczeniu lęku i pobudzenia nasilanych przez CDS.

• Działanie : SSRI zwiększają poziom serotoniny w mózgu, co poprawia nastrój i zmniejsza niepokój. Stosowane są w szczególności u zwierząt cierpiących na lęk separacyjny lub wzmożony niepokój w związku z CDS.
• Zagrożenia i skutki uboczne : Częste działania niepożądane obejmują wymioty, biegunkę, utratę apetytu i zmęczenie. Leków tych nie należy stosować z IMAO, takimi jak selegilina, ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego . Zaleca się powolne zwiększanie dawki i monitorowanie przez lekarza weterynarii.

3.3 Melatonina

Melatonina to naturalny hormon regulujący cykl snu i czuwania. Jest często stosowany jako dodatek do leczenia zaburzeń snu u zwierząt z dysfunkcjami poznawczymi.

• Działanie : Melatonina może pomóc ustabilizować zaburzony rytm snu i czuwania oraz zmniejszyć nocny niepokój.
• Zagrożenia i skutki uboczne : Melatonina ma na ogół niewiele skutków ubocznych. W rzadkich przypadkach może wystąpić senność i zmiany apetytu.

3.4 Trazodon

Trazodon jest lekiem uspokajającym stosowanym również u zwierząt z CDS w celu poprawy snu i leczenia lęku.

• Efekt : Działa uspokajająco i może być pomocny w przypadku niepokoju lub niepokoju w nocy.
• Zagrożenia i skutki uboczne : Skutki uboczne obejmują senność, zaburzenia żołądkowo-jelitowe i, w rzadkich przypadkach, paradoksalny niepokój. Trazodonu nie należy łączyć z IMAO.

4. Długoterminowe monitorowanie i dostosowywanie terapii

CDS jest chorobą postępującą i dlatego leczenie wymaga regularnego monitorowania. Właściciele zwierząt powinni ściśle współpracować z lekarzem weterynarii, aby ocenić skuteczność leczenia i wprowadzić zmiany, jeśli to konieczne. Ponieważ każde zwierzę inaczej reaguje na terapię, może być konieczne dostosowanie leku lub dawki, aby osiągnąć najlepsze możliwe wyniki.

Leczenie dysfunkcji poznawczych u psów i kotów jest złożone i wymaga podejścia multimodalnego. Oprócz dostosowań behawioralnych i środowiskowych, kluczową rolę odgrywają terapie żywieniowe i leczenie farmakologiczne. Każde zwierzę reaguje indywidualnie na terapię, dlatego regularne monitorowanie i dostosowywanie środków ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia długotrwałego dobrostanu zwierzęcia. Zwłaszcza leczenie farmakologiczne oferuje wiele możliwości, ale wiąże się również z ryzykiem i skutkami ubocznymi, które należy dokładnie rozważyć.

Często zadawane pytania dotyczące zaburzeń funkcji poznawczych u psów i kotów

Podsumowanie dysfunkcji poznawczych u psów i kotów

poznawcze u psów i kotów to choroba postępująca, która dotyka przede wszystkim zwierzęta starsze i wiąże się z pogorszeniem zdolności umysłowych. Typowe objawy dysfunkcji poznawczych u psów i kotów obejmują dezorientację, zmiany w zachowaniu, zaburzenia snu i utratę treningu domowego. Przyczyny dysfunkcji poznawczych u psów i kotów leżą w zwyrodnieniu neuronów i odkładaniu się szkodliwych białek w mózgu, co prowadzi do pogorszenia funkcji poznawczych.

Podczas diagnozowania dysfunkcji poznawczych u psów i kotów kluczowa jest dokładna analiza behawioralna, aby wykluczyć inne możliwe schorzenia. Leczenie dysfunkcji poznawczych u psów i kotów obejmuje połączenie korekty behawioralnej, specjalnego żywienia i terapii lekowej. zaburzeń funkcji poznawczych u psów i kotów leki takie jak selegilina i SSRI mogą pomóc złagodzić objawy, spowalniając rozkład neuroprzekaźników w mózgu. Suplementy diety odgrywają również ważną rolę we wspomaganiu funkcji mózgu w przypadku zaburzeń funkcji poznawczych u psów i kotów .

Stabilne środowisko, regularna stymulacja umysłowa i dostosowane codzienne czynności mają kluczowe znaczenie w radzeniu sobie z dysfunkcjami poznawczymi u psów i kotów . Dieta bogata w kwasy tłuszczowe omega-3 i przeciwutleniacze może spowolnić postęp zaburzeń poznawczych u psów i kotów . Regularne monitorowanie przez lekarza weterynarii jest ważne w celu monitorowania postępu zaburzeń funkcji poznawczych u psów i kotów oraz dostosowania terapii.

poznawcze u psów i kotów często prowadzą do nocnego niepokoju, lęku i wycofania społecznego. Wczesna diagnoza dysfunkcji poznawczych u psów i kotów może pomóc w poprawie jakości życia zwierząt. Dla wielu właścicieli zwierząt zaburzenia funkcji poznawczych u psów i kotów wyzwanie, ponieważ objawy często mylone są z normalnym procesem starzenia. Jednak indywidualna terapia dostosowana do potrzeb zwierzęcia może pomóc w skutecznym leczeniu zaburzeń funkcji poznawczych u psów i kotów

Podsumowując, zaburzenia funkcji poznawczych u psów i kotów to poważna choroba wymagająca ciągłego i dostosowanego do indywidualnych potrzeb leczenia. Istnieje wiele sposobów na złagodzenie dysfunkcji poznawczych u psów i kotów Dzięki odpowiedniemu połączeniu diety, leków i opieki jakość życia zwierząt z zaburzeniami funkcji poznawczych u psów i kotów znacznie poprawić.

poznawcze u psów i kotów mogą się pogarszać w ciągu miesięcy lub lat, ale ukierunkowane działania mogą znacząco poprawić dobrostan zwierząt w tym czasie. Właściciele zwierząt powinni zwrócić uwagę na fakt, że dysfunkcje poznawcze u psów i kotów wpływają nie tylko na same zwierzęta, ale także na codzienne życie właścicieli, gdyż opieka i wsparcie starszych zwierząt wymaga większej uwagi i cierpliwości.

Uporządkowany plan dnia, regularne pory karmienia i stałe, łatwo dostępne miejsca odpoczynku są szczególnie ważne w przypadku zwierząt z zaburzeniami funkcji poznawczych u psów i kotów . Dostosowanie otoczenia może pomóc zmniejszyć zamieszanie i stres. Jednym z głównych zadań w leczeniu dysfunkcji poznawczych u psów i kotów jest zapewnienie zwierzęciu regulowanego, bezpiecznego i przewidywalnego środowiska.

Oprócz stymulacji fizycznej i psychicznej, żywienie odgrywa kluczową rolę zaburzeniach funkcji poznawczych u psów i kotów Niektóre diety bogate w przeciwutleniacze i określone kwasy tłuszczowe wspomagają pracę mózgu i mogą zmniejszać objawy dysfunkcji poznawczych u psów i kotów . Wykazano również, że suplementy diety, takie jak SAMe lub fosfatydyloseryna, skutecznie wspierają funkcjonowanie mózgu.

Farmakoterapia w leczeniu zaburzeń funkcji poznawczych u psów i kotów powinna być zawsze prowadzona w ścisłej konsultacji z lekarzem weterynarii, ponieważ każde zwierzę reaguje indywidualnie na lek. Istnieją różne podejścia do łagodzenia objawów zaburzeń funkcji poznawczych u psów i kotów , od inhibitorów monoaminooksydazy, takich jak selegilina, po inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), takie jak fluoksetyna i sertralina, które mogą przede wszystkim zmniejszyć lęk i pobudzenie.

Ważne jest regularne monitorowanie postępu zaburzeń funkcji poznawczych u psów i kotów oraz odpowiednie dostosowywanie leczenia. Ścisła współpraca pomiędzy właścicielami zwierząt domowych a lekarzami weterynarii ma kluczowe znaczenie dla skutecznego leczenia dysfunkcji poznawczych u psów i kotów

Chociaż zaburzenia funkcji poznawczych u psów i kotów są nieuleczalne, istnieje wiele środków, które mogą spowolnić postęp choroby i znacznie poprawić jakość życia dotkniętych nią zwierząt. Holistyczne podejście, skupiające się na potrzebach zwierzęcia, pozwala pokonać wyzwania związane z dysfunkcjami poznawczymi u psów i kotów oraz zapewnić harmonię codziennego życia.

Dalsze informacje: https://www.cliniciansbrief.com/article/how-treat-cognitive-dysfunction